Mount Kinabalu & Gunung Mulu National Park

Na een dagje relaxen op een klein eilandje voor de kust begon onze vakantie meteen avontuurlijk: met het beklimmen van Mount Kinabalu. 's Ochtends om half 7 het busje in om 2 uur later gapend bij de receptie van het National Park te staan om onze permits op te halen. We kregen een piepjonge gids toegewezen, Tino, die telkens maar hard ging lachen wanneer hij de vraag niet begreep. Het eerste deel van de klim verliep voorspoedig, waarbij we vooral bejaarde Aziaten met nordic walking sticks moesten inhalen. Die wilden echter met geen mogelijkheid opzij gaan (en hadden het tempo van een slak in z'n achteruit), dus dat vergde wel wat geduld. Het begon al gauw een beetje te spetteren, maar het was zo warm dat het eigenlijk wel verfrissend was. We waren continu aan het klimmen: we startten op 1866m en moesten 6km afleggen naar het basiskamp, op 3323m hoogte. Het pad is redelijk goed aangelegd, met vooral veel (rots)trappen en op sommige plekken zelfs houten trappetjes. Na 4km mochten we stoppen voor de lunch; daar waren we wel aan toe! Je kon goed merken dat je inmiddels op ruim 2600m hoogte zat, want we begonnen al snel af te koelen in onze natte kleren en hebben dan ook gauw een droog shirt aangetrokken. De laatste 2km was meer rotsachtig en daarmee ook lastiger. Met name de laatste 500m was pittig, maar gelukkig waren we precies op tijd in ons berghutje; zodra we binnen stonden begon het keihard te plenzen. We moesten onze schoenen in de hal verwisselen voor -jawel- crocs en mochten toen aan de hete thee. We waren vrij vroeg gearriveerd, dus zijn nog even in de slaapzak gekropen voor een powernap en om even op te warmen. Na een potje Uno met wat andere klimmers was het tijd voor de briefing voor de via ferrata; we zouden na het bereiken van de top met behulp van een klimgordel en haken in de bergwand weer afdalen naar het basiskamp. Het is een gezellige groep en je voelde dat iedereen reikhalzend uitkeek naar de volgende ochtend!

Om 2 uur 's nachts ging het licht aan: tijd voor de laatste 2,6km naar de top! We hadden met Tino afgesproken dat we om 3 uur zouden vertrekken, zodat we niet te lang op de top zouden hoeven wachten. Langzaam maar zeker druppelde het hutje leeg en zagen we steeds meer hoofdlampjes voor het raam voorbij komen. Toen we even na 3en vertrokken, konden we dan ook achteraan aansluiten in een lange stoet. Voetje voor voetje de trappen op, totdat je een gaatje zag om een groep klimmers in te halen. Het eerste gedeelte bestond uit trappen en ging vrij rap; een soort puinduinen 3.0. Daarna werd het echter een stuk zwaarder: grote plateaus die vrij steil omhoog liepen, waarbij je je met behulp van een touw omhoog moest trekken. Omdat de touwen zeiknat waren, waren je handschoenen dat binnen no-time ook, en was het op sommige plekken fijner om zonder touw te klimmen. Dat het touw ook een andere functie had, kwam ik vrij pijnlijk achter; waarna ik met een beurse zij toch maar weer het touw vastpakte om niet weer onderuit te glijden. Zoals vaak is het laatste stuk het zwaarst, maar de top was in zicht en de hemel begon al wat lichter te kleuren, dus dat hield de moed erin. De laatste 100m was het betere klim- en klauterwerk op handen en voeten over de rotsen, waarna we in de rij konden gaan staan om een foto op de top te nemen (die erg smal is, op 4095m hoogte). We waren precies op tijd, want naast ons begon de lucht langzaam roze te kleuren en het werd steeds drukker op de top. We wisten een mooi plekje te bemachtigen en boften onwijs met het weer, dus werden getrakteerd op een prachtige zonsopgang.

Te snel was het alweer tijd voor de afdaling, want we moesten ons om 7 uur melden bij de start van de via ferrata, op 3766m hoogte (en daarmee de hoogste ter wereld!). We hesen ons in onze klimgordels, kregen een helm op en werden met een touw aan elkaar gezekerd en toen konden we over het randje klimmen. Direct 80 graden naar beneden langs de rotswand, wat ongelofelijk gaaf om te doen op zo'n hoogte met dit uitzicht! Echt adembenemend. We moesten stukjes abseilen, met treden verankerd in de rots naar beneden klimmen, over een hangbrug met een spectaculaire diepte eronder en over een staalkabel balanceren; heel tof! Na zo'n twee uur kwamen we aan bij de bosrand, inmiddels redelijk uitgeput. Eerst nog een stuk door de jungle banjeren, wat nog niet meeviel omdat alles zeiknat en glad was, en toen zagen we opgelucht de bekende stalen ringen weer opdoemen. Het laatste gedeelte ging echter -tot onze grote schrik- weer steil omhoog! Nog even door bikkelen dan maar en toen mochten we eindelijk, na 2.45 uur, aan het ontbijt.

Veel tijd om bij te komen hadden we niet, want na een half uur stond Tino alweer voor onze neus voor de afdaling. We begonnen voorspoedig, maar toen begon het te spetteren... en te hozen! Ongelofelijk, nog nooit zoveel water van een berg af zien komen. Het pad veranderde letterlijk in een waterval en het leek wel alsof je door een wildwaterbaan aan het ploeteren was. Het water steeg al gauw tot onze enkels en als je een trap af moest, stroomde het zo je schoenen in, dus we liepen binnen no-time in onze sokken te soppen. Het water maakte de afdaling wel verraderlijk, want door het water zag je de losse stenen niet meer en met je vermoeide benen zwikte je gemakkelijk. Met trillende benen van vermoeidheid zagen we -eindelijk- de entree van het park... bovenaan een lange trap. Dat kon er ook nog wel bij, dus even later konden we onze natte kleren verwisselen voor wat droogs en in het busje knikkebollend terug naar Kota Kinabalu.

De volgende dag vlogen we naar Mulu, om de grotten in Gunung Mulu National Park te bezoeken. We gingen van start in een lang smal bootje voor de tour naar de Wind Cave en de Clearwater Cave. Onze eerste stop was een lokale handicraft markt, die een beetje tegenviel. Snel terug het bootje in en op naar de Wind Cave. Deze is aan z'n naam gekomen omdat er 3 ingangen zijn, waardoor er altijd een koel briesje staat. De grot was op zich leuk om te zien, maar niet heel bijzonder, dus we waren blij om door te gaan naar de volgende. Om daar te komen moesten we alleen wel even 200 treden beklimmen (au, spierpijn!). Eenmaal boven was het wel lekker koel en kon je goed zien waar het water vroeger het kalksteen had uitgesleten. Er liep zelfs nog een kraakheldere rivier doorheen, waar de grot z'n naam aan te danken had. We hadden echter het meest uitgekeken naar de tour in de middag: de Lang Cave en de Deer Cave.

Ditmaal gingen we te voet van start; het was 3km lopen door de jungle over een soort verhoogd houten vlonder, dus dat was goed te doen. Onderweg kwamen we langs de poison tree: de boom waar het sap vroeger van werd gebruikt door de koppensnellers om giftige pijltjes mee te maken. Je kon zelfs nog de inkepingen zien waar de jagers in de boom hadden gekerfd, bijzonder! We begonnen met de Lang Cave, die erg klein was en met een laag plafond (volgens de gids gebouwd voor Aziaten :p), maar wel met prachtige stalagmieten en stalactieten. En toen eindelijk op naar de Deer Cave! Wow. Zelfs van buitenaf is de grot op z'n minst indrukwekkend te noemen. Met ruim 100m in hoogte én breedte is het de grootste grot ter wereld die open is voor publiek. Het voelt alsof je een soort prehistorische wereld binnenstapt; alles is immens groot en Jurrassic Parc had hier niet misstaan. Boven je hoor je miljoenen vleermuizen schetteren (er zitten er zo'n 2-3 miljoen die 15 ton(!) insecten opeten per nacht) en er vallen grote hoeveelheden water in druppels van het plafond, als een soort immense regendouche. Adembenemend. Aan het begin van de grot is alles nog groen, omdat daar het zonlicht nog doordringt, maar naarmate je dieper de grot in gaat wordt het donkerder en dus grauwer. Overal waar je keek lag een bruine laag gemalen koffie (of daar leek het tenminste op): vleermuizenpoep. Het zoutgehalte erin is zo hoog, dat herten er vroeger speciaal voor naar de grot kwamen (vandaar ook de naam); een makkelijke prooi voor de lokale bevolking. Eenmaal weer buiten maakten we het onszelf gemakkelijk op een van de vele houten banken, klaar voor de vleermuis-show. Elke dag tussen 5 en 6 vliegen de vleermuizen in formatie uit om te gaan jagen (behalve als het regent) om zo roofvogels op afstand te houden. Gelukkig was het droog, en na een uurtje kwam de eerste groep naar buiten; wat een bijzonder gezicht! Ze vliegen in een soort grote spiraal, die nog het meest doet denken aan tekenfilm-bijen. De vleermuizen bleven komen, een spectaculair gezicht. Om half 7 begon het echter donker te worden en begonnen we maar aan de terugweg; we moesten immers nog 3km teruglopen. Zodra het licht uitgaat in het regenwoud, gaat het geluid aan. Wat een herrie ineens! Overal gefluit, gekwaak, getjilp, geroep... en dan vlogen de vleermuizen je ook nog eens -letterlijk- om de oren. Een heel andere gewaarwording dan 's middags. Dat belooft wat voor onze volgende bestemming: de jungle!