Langtang Valley trek Nepal, deel 1

Dag lieve mensen aan het thuisfront! Inmiddels zit onze Nepal trip er (bijna) op en hebben we weer wifi, dus tijd voor een (niet-zo-korte; sorry) update!

De heenreis verliep voorspoedig, van Amsterdam naar Abu Dhabi, van Abu Dhabi naar Delhi en van Delhi naar Kathmandu. Op de eerste vlucht zaten we al naast een oude hippie die in Goa (India) woont en dus genoeg te vertellen had (maar of hij echt in de jaren '60 met de Beatles op het strand heeft gezeten, durf ik niet te zeggen ;-). De rest van de reis verliep volgens het boekje, al was 5 uur wachten op Delhi wel wat lang. En dan sta je ineens op het vliegveld in Kathmandu: wat een chaos! Overal mensen die op hun bagage stonden te wachten en enorme pakketten die je voorbij ziet komen, geduwd door iemand die er makkelijk in had gepast (ze zijn hier echt klein!). We knepen hem wel een beetje, maar gelukkig waren ook onze backpacks heelhuids aangekomen. En dan staan ze je buiten op te wachten met een bordje met je naam erop, dat is toch wel uniek! Met z'n vijven in een aftandse Toyota gepropt reden we met 30 km per uur door de hobbelige stad op weg naar ons hostel; wat een mensen op straat! Blijkbaar gaat om 12 uur alles dicht, waarna iedereen de straat op gaat; een beetje chaos, maar wel gezellig :-).

De volgende ochtend moesten we ons bij het kantoortje van Trek Nepal melden om onze slaapzakken op te halen (die je warm houden tot -20 en ze ook gebruiken op Mount Everest, dus dat moest wel goed komen) en de laatste formuliertjes in te vullen voor we op weg konden. We trekken samen met Sarah (Brits meisje op wereldreis), Lochsman de gids en twee dragers (Nirkomma en Yanax). Ook overdag was het een chaos op straat in Kathmandu: overal auto's, brommers, bussen, vrachtwagens en voetgangers; en allemaal toeteren. Onze chauffeur was nogal een dare devil dus we zaten meerdere keren met onze ogen dicht als er een vrachtwagen recht op ons af kwam. Eenmaal in de bergen ging het wat beter, maar ook hier ging het af en toe maar nét goed als er weer een tegenligger aankwam in een haarspeldbocht. Maar wat een uitzicht! In de verte waren de besneeuwde bergen al te zien, een voorproefje voor de komende dagen. Er liepen veel mensen op de weg, meestal gebukt onder het gewicht van grote zakken, stapels takken of een klein kind. Iedereen is echter erg vrolijk en we worden nieuwsgierig bekeken als we langsrijden (meestal inclusief een blij: 'Namaste!').

Eenmaal aangekomen in Syabrubensi (1460m) was het al tijd voor het avondeten, het was ruim 5 uur rijden vanuit Kathmandu. Het hostel was lekker back-to-basic, inclusief toilet in de grond waar je overheen moet hurken (ik ben inmiddels een expert al zeg ik het zelf), maar verder erg gezellig. De volgende ochtend moesten we vroeg op, half 8 vertrek richting Lama hotel (2470m). Wanneer je door de dorpjes loopt, waan je je echt in de Middeleeuwen met de kleine houten huisjes, geweven hekken, vee op straat en de indringende geur van houtvuurtjes overal. Totdat je iemand met een mobiele telefoon langs de weg ziet staan en beseft dat het toch echt 2014 is. Onderweg komen we veel locals tegen, die vaak met zware manden (vastgebonden aan hun hoofd!) de berg oplopen, soms nog op slippertjes ook! Echt bizar. Je kunt het zo gek niet bedenken of het wordt de berg op getild: levende kippen, enorme gasflessen of 3 backpacks aan elkaar gebonden. We lopen langs veel watervallen, over grote hangbruggen en zien zelfs apen! Eenmaal aangekomen in Lama hotel (2470m) bleek ons een warme douche te wachten, echt heerlijk! Daar hadden we niet op durven hopen. Ik had 's avonds het lokale gerecht Dal Bhat; rijst met soep, aardappels, erwten en een soort kroepoek, erg lekker! (en blijkbaar 'all you can eat', want m'n bord werd maar bijgevuld ;-). Na het eten hebben we een spelletje Uno gespeeld met de gids en de dragers, echt fantastisch! Ze vinden het helemaal geweldig en liggen in een deuk als iemand weer eens 4 kaarten moet pakken of een van de gidsen om de kleur 'brown' vraagt ;-).

De volgende ochtend gingen we weer met frisse moed op weg, al waren de beentjes wel een beetje stijf. In de schaduw in het bos was het toch nog wel vrij koud (5 graden), dus we waren blij met ons thermo-ondergoed en wanneer we eindelijk de boomgrens bereikten: de zon! Echt een enorm verschil, het was ineens zomer; mutsen af en jassen uit dus. Je begon ook wel echt te merken dat de lucht ijler werd: je bent sneller buiten adem en na een behoorlijk steile klim moesten we dan ook even bijkomen. Vanaf een hangbrug heb je echt een geweldig uitzicht over de vallei en de watervallen, erg gaaf! (maar je moet zeker geen hoogtevrees hebben ;-). Ons volgende guest house stond in Langtang (3480m), waar je wel merkt dat het toerisme in Nepal aantrekt; overal worden nieuwe guest houses gebouwd. Je merkt ook wel dat je hoger in de bergen komt, want 's nachts was het erg koud! (onze gordijntjes wapperden in de wind, dus we waren erg blij met onze slaapzakken met temperaturen rond het vriespunt).

Op dinsdag hadden we een 'Easy peasy day' zoals de gids het noemt, want we hoefden maar een paar honderd meter te klimmen en 3 uur te wandelen naar Kyanjin Gompa (3860m). We hadden het tempo er goed inzitten totdat we achter een kudde pakezeltjes terecht kwamen (die kom je hier wel vaker tegen), maar gelukkig konden we ze al vrij snel inhalen. Er liep een Nepalees oud vrouwtje bij met hooguit nog 3 tanden in haar mond, maar ze liep harder dan wij! Echt ongelofelijk hoe de mensen hier leven (en met een grote glimlach op hun gezicht!). Langzaam maar zeker kregen we steeds meer van de besneeuwde bergtoppen te zien, echt een fantastisch uitzicht! Na een kopje thee zagen we de ezeltjes ineens weer voorbij komen, maar gelukkig gingen ze dit keer de andere kant op ;-). Onze gids vertelde dat hij in het Anapurna gebied aan het trekken was ten tijde van de lawine; gelukkig is hij er heelhuids vanaf gekomen, maar erg indrukwekkend om zijn verhalen te horen. Eenmaal aangekomen in Kyanjin Gompa (3860m), hebben we een Yak-kaas fabriekje bezocht en het lokale klooster. Dit viel wel een beetje tegen, want de 'fabriek' was dicht (al mochten we wel een stukje proeven) en er waren geen monniken in het klooster (maar we hebben wel een kaarsje opgestoken voor opa). Op de terugweg zijn we gestopt bij de lokale bakkerij, waar we appel- en chocoladetaart hebben gegeten, erg lekker! (al is het toch niet helemaal vergelijkbaar met thuis ;-).

To be continued...