Delhi, Jodhpur en Mumbai deel 1

Delhi
Het viel meteen op dat we in de grote stad waren aangekomen: Domino's en McDonald's waren zo gespot! Ons plan om daar dan ook maar te dineren was wat minder, want we zaten 's avonds meteen op de pot. Gelukkig bleek ons hotel super-de-luxe te zijn, dus dat was nog niet eens zo'n straf. Bij aankomst hield iemand al de deur voor ons open en eenmaal bij onze kamer viel onze mond helemaal open van verbazing: een stort- én massagedouche, een mini-bar en gordijnen die automatisch open- en dichtgaan! We hadden het hotel zo'n beetje uitgekozen vanwege het inbegrepen ontbijtbuffet, wat die paar extra euro's meer dan waard was. Met volgegeten buikjes gingen we dan ook op zoek naar New Delhi treinstation, voor ons treinkaartje naar Jodhpur.
En daar begon de ellende. We waren al gewaarschuwd voor de 'touts': oplichters die je proberen naar een nep-toeristencentrum te sturen, waar ze vervolgens een forse commissie verdienen op kaartjes, tours en hotels. Al wandelend richting station sprak mannetje nummer 1 ons aan: dat we beter over de brug konden lopen dan eronderdoor, waardoor we aan de achterkant van het station uitkwamen. Mannetje nummer 2 had ons inmiddels naar een trap richting perrons gestuurd waar mannetje nummer 3 al op ons stond te wachten. Tickets konden alleen een dag van tevoren worden geboekt en we zouden uren in de rij moeten staan; een rickshaw naar het 'goede' Tourist office was onze enige mogelijkheid. We vonden het meteen al niet pluis, dus vroegen we om ons bij het hotel af te zetten. Chauffeur nummer 1 had echter andere plannen (ondanks herhaaldelijk vragen) en probeerde ons bij een 'Government office' af te zetten. Inmiddels had ik opgezocht dat we toch echt bij het station moesten zijn, dus ondanks de pogingen van mannetje nummer 4 en 5 (inmiddels uit het gebouwtje gehold) werden we door een chagrijnige chauffeur nummer 1 weer bij het station afgezet. Nu stonden we wél aan de voorkant van het station en zagen we een veelbelovend informatiebord, dus wilden we nog een poging wagen. We werden aangesproken door mannetje nummer 6 dat we meteen de trap rechts moesten nemen naar de eerste verdieping. Hier werden we door mannetje nummer 7 tegengehouden, omdat we daar zonder ticket niet naar boven mochten. Hij wees het enige officiële Tourism Center in Delhi in onze Lonely Planet aan en stuurde ons met de rickshaw daarheen. Bracht chauffeur nummer 2 ons toch zeker weer naar hetzelfde steegje als nummer 1! Na aanwijzen op de kaart en een hoop 'no problem!' 's werden we een steegje verder afgezet, met 'de juiste straatnaam' op de deur geplakt. Het officiële gebouw ligt echter aan een grote rechte weg, dus dat klopte natuurlijk van geen kant. Op het argument dat er meer toeristen binnen waren, had Peter een mooie reply: 'If the Queen himself was standing there, I want to go to Arakashan road!!'. Chagrijnige chauffeur nummer 2 zette ons vervolgens af bij een 'train tickets office', vanwaar we het laatste stukje naar het station maar hebben gelopen. Terug bij het station wist mannetje nummer 8 te vertellen dat het was verplaatst. Nou, die hebben we dus lekker in z'n eigen sop gaar laten koken en bovenaan de linkertrap was het dan eindelijk: het Tourist office! Binnen no time stonden we mét ticket weer buiten, dus die uren wachtrijen vielen ook wel mee. Het bizarre is dat iedereen deel uit lijkt te maken van het complot, ook al lijken ze er geen baat bij te hebben; zelfs de mensen op straat die je zelf aanspreekt, sturen je met een gladgestreken gezicht de verkeerde kant op!
Op weg naar de Spice Market kwamen we een vriendelijke Engels docent tegen, die ons een rondleiding gaf, een goede kruidenwinkel aanwees en zelfs nog meenam naar de moskee. We durfden hem bijna niet te vertrouwen, maar toen we eenmaal, zakken gevuld met thee en kruiden, weer terugwilden naar het hotel, heeft hij zelfs een goedkope rickshaw voor ons geregeld! Fijn om te weten dat er ook eerlijke mensen rondlopen in Delhi :-). De Spice Market is echt een feest voor de zintuigen met overal enorme zakken met pepers, noten, kruiden, dadels; noem maar op! Als je door de straatjes loopt, ga je even terug in de tijd als er weer eens vijf mannen voorbijkomen die een loodzware kar vol met kruiden duwen. Je kijkt je ogen uit!
Op zoek naar een wandeltour door straatkinderen kwamen we per ongeluk terecht bij het Hope project, dat in de arme wijk Hazrat Nizamuddin een schooltje heeft, een kinderdagverblijf voor werkende moeders organiseert, voorlichting geeft aan tieners en zelfs een huisartsenpost draaiende houdt; een erg mooi initiatief! Het was erg leuk om in het schooltje rond te kijken en de kindjes vonden het machtig interessant dat we langskwamen. Onze volgende stop was de tombe van Humayun, die ook wel Humayun's dormitory wordt genoemd; zoveel graven zijn er! Ze hadden een verzonken tuin rondom een van de tombes helemaal in de oude stijl hersteld, erg mooi om te zien. Vervolgens op naar het Red Fort, dat helaas erg tegenviel; ze waren met zoveel restauratiewerken bezig, dat het in feite één grote bouwput was: zonde! Het was dan weer wel erg leuk om over de verschillende bazaars in de stad te struinen: Chandni Chowk voor allerlei kapot-zodra-je-ze-gebruikt namaakspullen, Kinari Bazaar voor trouwaccessoires, Chawri Bazaar voor allerlei soorten papier en natuurlijk de Main Bazaar waar van alles en nog wat te vinden is. We hebben ook nog even gauw de Jama Masjid (grootste moskee van Delhi) bezocht, en toen weer op naar de nachttrein! Helaas had ik geen goede oordopjes, want er lagen nogal wat Indiërs te snurken... (Peter heeft natuurlijk overal doorheen geslapen ;-).

Wordt vervolgd...