Hotta unda da wata

Of zoals ze op Caye Caulker zouden zeggen: you betta Belize it! Maar eerst nog even terug naar Guatemala, waar we na ons vulkaanavontuur - heel decadent - een vlucht pakten naar Flores. Zodra we uit het vliegtuig stapten, stonden we weer in de tropen; heel bizar als je 's ochtends nog hebt staan blauwbekken op de Acatenango! Flores is de uitvalsbasis voor de wereldberoemde ruïnes van Tikal en lijkt nog het meest op een Middellandse zee stad, maar dan aan een meer. Er is zelfs een heuse promenade, al staat die wel deels onder water (het blijft toch Guatemala).

Voor Tikal ging de wekker helaas weer om 4 uur, zodat we om 6 uur direct het park in zouden kunnen. Dit heeft twee voordelen: door de ochtendmist hangt er nog een mystiek sfeertje en het is nog niet zo heet. Meteen bij de ingang zagen we al een toekan in de boom zitten; dat beloofde wat! Het eerstvolgende wildlife wilde ik echter liefst van zo'n groot mogelijke afstand bekijken: onze gids begon verwoed in het hol van een tarantula te porren. Gelukkig voor mij en tot grote teleurstelling van de anderen, was Peet vergeten z'n flits uit te zetten en kroop hij snel weer terug z'n holletje in. Geef mij maar ruïnes! Die waren er gelukkig ook ten overvloede, met als een van de hoogtepunten Central Plaza, hét boegbeeld van Tikal. De beroemde Templo I mochten we niet beklimmen, maar de tegenoverstaande Templo II gelukkig wel, wat een indrukwekkend uitzicht opleverde. Je staat echt midden in de jungle en ziet overal om je heen vanuit de boomtoppen tempels verschijnen, heel bijzonder. We voelden ons dan ook een heel klein beetje Indiana Jones (ondergetekende zelfs inclusief hoed). Na de bijzonder steile Templo V was het eindelijk tijd voor het panoramaview vanaf Templo IV, wat de klim van bijna 200 treden meer dan waard was. Echt adembenemend! We hadden een prachtig uitzicht over de toppen van de bomen en zagen Templo I, II en III er zo tussenuit steken. Zodra het zonnetje doorbrak werd het wel erg warm, dus tijd om weer af te dalen. We waren net even aan het bijkomen met een colaatje toen er een hele familie spider monkeys voorbij kwam geslingerd; het leek wel alsof we in de Apenheul rondliepen! De tour was voorbij, dus het leek me een goed idee om richting Templo VI te wandelen; deze ligt vrij afgelegen, dus zou bij uitstek geschikt moeten zijn voor het spotten van wildlife. Helaas bleek dat alleen voor de lokale muggenkolonie te gelden... Na zo'n 8 uur in de jungle rondbanjeren hadden we onze portie tempels voor de dag wel weer gehad: tijd voor een biertje.

We staken de grens weer over, met de bus naar Belize city: een totaal andere wereld! We waanden ons in Jamaica met overal rasta's, mensen die Bob Marley zingen en een algeheel laidback sfeertje waar iedereen een brother from another mother of een sister from another mister is. Op straat wil iedereen een praatje met je aanknopen, al is het maar om even een fistbump te geven. Goedgehumeurd stapten we op de overvolle veerboot naar Caye Caulker, een tropisch eilandje voor de kust. Parelwit strand, palmbomen, en zo klein dat er geen auto's rijden maar golfkarretjes. Een beetje van de duikplank springen vanaf de kade, dobberen in het warme water en beachvolleyballen: heerlijk! We probeerden ons 's avonds zelfs aan de lokale billenschudtechnieken te meten in de kroeg, waar we natuurlijk gigantisch uit de toon vielen.

De volgende dag scheen de zon volop: prima weer om te snorkelen. Voordat we aan boord gingen van ons zeilschip mochten we wat grote vissen voeren vanaf de kade. Geen zorgen: ze konden niet bijten. Nou, ik had mooi een exemplaar aan m'n hand hangen, en daarmee al m'n knokkels opengeschaafd. En dan moesten de haaien nog komen... Voordat we bij Shark alley aankwamen werden we al getrakteerd op vriendelijker sea life: dolfijnen! Heel gaaf, ze gaven een showtje weg en zijn zelfs een stukje met onze boot mee gezwommen. Eenmaal bij Shark alley aangekomen zagen we overal al Nurse sharks zwemmen, dus we stonden te popelen om het water in te gaan. De verschillende tours voeren vanaf de boten, waardoor er een gigantische food frenzy ontstaat: tof om te zien onder water! Overal om je heen zag je bovendien stingrays voorbij komen, die bijna door het water leken te zweven. Plotseling begon onze gids wild te gebaren: een leatherback turtle! Supergaaf. Echt fantastisch om naast te kunnen zwemmen. Stop 2 was bij het barrier reef, wat een natuurlijke afscheiding vormt met de oceaan; dat voelde je wel aan de temperatuur van het water wanneer je dichterbij kwam. Hier was vooral veel mooi koraal te zien en massa's felgekleurde koraalvisjes. Enorme gele ballen van wel 2 bij 2 meter, grote paarse waaiers en overal oranje snorkeltjes; net een uit de kluiten gewassen aquarium. Bij onze laatste stop had de helft van de groep er geen kracht meer voor, maar wij bonden natuurlijk wel voor de laatste keer de flippers onder. En vonden zowaar een green turtle! Eenmaal terug op de boot deden we ons tegoed aan zoete ananas om de zoute smaak te verdrijven, in combinatie met een heerlijke rum punch.

Onze laatste dag op het eiland ging helaas deels op aan het regelen van vervoer: elke dag gaat er vanaf het eiland een veerboot naar Mexico, behalve blijkbaar de ene dag dat wij mee wilden. Helaas pindakaas, er zat niks anders op dan met de boot terug naar Belize city en vandaar de bus te pakken naar Bacalar, onze laatste bestemming deze vakantie. Ter compensatie hebben we de rest van de middag heerlijk helemaal niks gedaan, onder het genot van een ijsbucket vol biertjes. 's Avonds maar weer eens kreeft van de grill met het inmiddels vertrouwde beeld van bliksemschichten boven de oceaan als uitzicht; genieten!

De bus naar Bacalar zou om 13 uur vertrekken; het werd vijf over, het werd tien over... Dus wij nog maar eens checken bij de verkoper, die meteen naar de parkeerplaats is gesprint: hij was ons helemaal vergeten. Gelukkig was de bus nog niet weg; sterker nog, we waren de enige passagiers. Voor het laatste stukje moesten we dan ook overstappen naar een personenauto, wat als voordeel had dat we bij ons hotel werden afgezet. Al kostte dat wel wat overredingskracht (plus 100 peso's): de chauffeur wist niet waar het was en toen we uiteindelijk een modderig en hobbelig landweggetje opdraaiden, begon hij steeds harder te klagen. Ook bij ons groeide de twijfel, maar we bleken toch op het juiste adres te zijn. Een lange steiger met een rieten afdak en hangmatten, schommels in het water en een fantastisch uitzicht op het kraakheldere turquoise meer met een pina colada in de hand; hoe kun je je vakantie beter afsluiten?!