Viva Mexico!

Cactussen, sombrero's en woestijn; mijn beeld van Mexico klopte niet helemaal, want het eerste wat opvalt na aankomst in Cancun is het tropische klimaat met een erg hoge luchtvochtigheid. In elk gebouw staat de airco dan wel weer op 18 graden, waardoor je je in een vrieskast waant en bijna weer naar buiten wil. We zijn de drukte van de stad snel ontvlucht door meteen door te reizen naar Piste, een klein dorpje dat één van de zeven wereldwonderen huisvest: Chichen Itza. Helaas hadden we de tweede klas (stop)bus te pakken, waardoor we bijna twee keer zo lang onderweg waren dan verwacht. Achteraf was dat niet heel erg, want het heeft vrijwel de hele busreis (à 5 uur) keihard geregend; waarschijnlijk een staartje van een van de orkanen die zijn gepasseerd. Eenmaal op plaats van bestemming brak het zonnetje weer door en konden we nog even een duik nemen in de 'Natural pool' bij ons hotel (volgens de eigenaar de 'Fountain of youth', dus wie weet!).

Voordat we onze eerste Maya ruïnes gingen bewonderen, brachten we een bliksembezoekje aan de Cenote Ik'Kil aan de overkant van de weg. Deze Cenotes of sinkholes zijn grote ondergrondse waterbronnen waarvan het dak deels is ingestort, waardoor je plotseling 18 meter de diepte inkijkt. Doordat er vrijwel geen zonlicht naar beneden schijnt, is het water erg helder en de boomwortels die helemaal tot in het water hangen, maken het idyllische plaatje af. Op naar Chichen Itza, de Maya stad waarvan de grootste tempel doet denken aan de rituele offers uit je geschiedenisboek van vroeger. Dat een nog kloppend hart bovenaan de trap uit iemands borstkas werd gesneden is niet helemaal waar, dit gebeurde waarschijnlijk beneden (al werd het hart daarna wel naar boven gebracht, dus veel scheelt het niet). De enorme piramide-achtige tempel is beroemd omdat tweemaal per jaar de stand van de zon een slang laat verschijnen op de zijkant; en dat zonder het gebruik van het wiel of lastdieren zo'n 1500 jaar geleden! Verrassend was dat de Maya's een oude tempel niet afbraken, maar er gewoon overheen bouwden wanneer ze iets groters wilden. Onder de enorme piramide gaan dus nog twee tempels schuil! Sporten was ook toen al populair, al zij het met een wat drastischer einde dan nu: de verliezers (of winnaars, daar zijn ze nog niet helemaal over uit) werden onthoofd als offer voor de goden. Zonder je handen te gebruiken een rubber balletje door een 8 meter hoge ring krijgen lijkt mij sowieso een onmogelijke opgave! Tijdens erg droge periodes waren deze offers blijkbaar niet genoeg, en werden mensen levend in de nabije Cenote gegooid. De Maya's konden niet zwemmen, maar mocht je dit overleven, werd je als boodschapper van de goden gezien. Eentje was dan ook zo bijdehand om te claimen dat hij tot koning moest worden gekroond nadat ze hem weer uit het water hadden gevist, geniaal.

Na een dagje de toerist uithangen in Merida en we er in het museum achterkwamen dat Peet volgens de Maya's inderdaad een uil is, pakten we de nachtbus naar Palenque. Van slapen kwam helaas niet zoveel terecht, want de airco stond op zo'n 10 graden en de route was vrij hobbelig, inclusief een noodstop toen er ineens een grote tank van een vrachtwagen midden op de weg stond. Toch heelhuids aangekomen in Palenque bleek het stadje niet zo interssant te zijn, maar de ruinas net buiten het centrum des te meer. In tegenstelling tot Chichen Itza ligt het midde in de jungle en mag je hier nog wel de gebouwen beklimmen, wat niet alleen een pittige work-out is met 35 graden, maar het ook meteen een stuk avontuurlijker maakt. Het grote pronkstuk is de Templo del inscripciones, een grote piramide waar de tombe van koning Pakal is gevonden (die maar liefst 80 jaar oud werd!). Na El Palacio inclusief toren dachten we alle indrukwekkende gebouwen wel gezien te hebben, tot we de la Cruz grupa zagen opdoemen vanachter de bomen: wow! De originele daken zijn hier het best bewaard gebleven en zijn op z'n minst gezegd een architectonisch hoogstandje. Vanaf de hoge trappen hadden we ook meteen een mooi uitzicht over de stad, waar tot nu toe slechts 20% van is opgegraven. Het was dan ook erg interessant om langs de opgravingen te lopen waar de ruïnes nog (deels) overwoekerd zijn, omdat de hele stad zo moet zijn aangetroffen. Erg indrukwekkend!

Onderweg naar alweer onze laatste stop in Mexico, San Cristobal de las Casas, zijn we gestopt bij twee watervallen. Allereerst Misol-Ha, met een enorm watergordijn waar je achterlangs kunt lopen, en daarna Agua azul: een verzamelnaam voor ongelofelijk veel kleinere en grotere watervallen die uitkomen in hetzelfde meer. Beide watervallen staan erom bekend dat ze turkoois blauw van kleur zijn, maar vanwege de vele regen is het eerder bruin. Hierdoor zijn de watervallen echter ook vele malen indrukwekkender, omdat er veel meer water naar beneden komt zetten. De route naar San Cristobal bestond uit slinger de slang weggetjes langs de bergen, wat een fantastisch uitzicht opleverde (maar waarbij je niet moest proberen te lezen in combinatie met de rijstijl van onze chauffeur). Toen het donker begon te worden, vielen ook de eerste druppels, en dat leek de chauffeur op te vatten als een goede reden om in een slakkentempo verder te gaan. Onderweg moesten we al een paar keer om weggezakt asfalt heen manoeuvreren (het water had de grond eronder weggespoeld), maar inmiddels hadden we de bergen achter ons gelaten en hadden we vooral veel last van ontiegelijk veel topes: verraderlijke verkeersdrempels soms in de middle of nowhere en vaak maar 50 meter uit elkaar. Dan valt het in Nederland nog wel mee! Wij gingen er in ieder geval met 10km per uur overheen en het busje begon inmiddels ook vermogen te verliezen. Toen de chauffeur in de laatste 30km bemoedigend op het dashboard begon te kloppen, kreeg ik al visioenen van ons busje gestrand langs de weg, maar we hebben het gehaald!

Na San Cristobal reizen we door naar Guatemala!