A la plage

Toen we de hotelmanager in Isalo vertelden dat we ons kaartje voor de taxi-brousse al in Fianarantsao hadden gekocht, keek hij even bedenkelijk. Toen we daarna ook nog eens de hotelrekening cash kwamen betalen (à 1,5 miljoen Ariary), was hij helemaal van z'n apropos: 'Hebben jullie híermee per taxi-brousse gereisd?!' Hoofdschuddend nam hij het in ontvangst, dus we zeiden er maar niet bij dat we ruim 2,5 miljoen bij ons hadden, verdeeld over vier tassen. Gelukkig stond, ditmaal wel de luxe Sprinter, toch keurig op tijd in Ranohira voor ons klaar. De backpacks werden weer op het dak gehesen en we konden op weg. Dit keer zelfs met zitplaatsen naast de bestuurder, luxe! Toen we een nogal onheilspellende wolkenpartij op ons af zagen komen, begonnen we ons toch een beetje zorgen te maken over de tassen, die bovenop het zeil waren vastgebonden. Niet veel later begon het inderdaad te druppelen en vervolgens brak even de hemel los, nog geen 25 km van Tulear. Gelukkig was het alweer droog tegen de tijd dat we arriveerden en viel de schade redelijk mee!

Na een nachtje in Tulear konden we richting de strandbestemming van deze vakantie: Ambolimailaka (probeer dat maar eens 5 keer achter elkaar te zeggen). Het stel dat het hotel runt, Jimmy en Olivia, is oprecht geïnteresseerd en heel gezellig om mee te kletsen. Olivia vertrouwde ons zelfs toe dat ze zelf ook heel graag wat van de wereld zou willen zien; elk voorjaar gaan ze terug naar Mauritius, omdat daar Jimmy's familie woont. Dan voel je je toch weer even bevoorrecht als reiziger! Onze bungalow was idyllisch met een puntig rieten dak, strandbedjes voor de deur en natuurlijk pal aan zee. Naast het hotel ligt een klein (en arm) vissersdorpje, waar ze elke dag druk bezig zijn met het schoonmaken van zee-egels. De vloedlijn ligt bezaaid met lege hulzen (een soort halve kokosnoten met stekels), dus tijdens je romantische strandwandeling moet je goed uitkijken waar je je voeten neerzet. Overal waar je keek zag je bovendien stukken afgebroken koraal, gigantische schelpen (van het type dat je aan je oor zet om de zee te horen) en hordes sprintende krabbetjes. Lekker strandjutten dus! Zodra je de 'grens' over gaat tussen het strand voor het hotel en het vissersdorp, word je meteen besprongen door kinderen die op de foto willen. Het was voor Peter dan ook een behoorlijke uitdaging om de bootjes en netten in beeld te krijgen zonder te worden ge-photo-bombed door één van de kleintjes. Het is er een drukte van jewelste, met het dragen van pirogues, het binnenhalen van netten en natuurlijk het beoordelen van de vangst. Zodra je echter de 'grens' weer over stapt, sta je ineens weer alleen op het strand en staan de kinderen, keurig gedrild, op het randje te zwaaien. Er loopt namelijk de hele dag een oud mannetje rond die verandert in een soort badmeester met z'n handen in z'n zij zodra er iemand voorbijkomt: er mag absoluut niet met de gasten gepraat worden.

We hadden 's avonds net een glaasje rode wijn ingeschonken toen we ineens een hoop herrie bij de receptie vandaan hoorden komen, dus besloten een kijkje te nemen. Bleek er een heel koor te staan, inclusief djembé en gitaar! Ze zongen lokale liedjes (nouja zongen, schreeuwen is meer op z'n plaats) en waren lekker aan het dansen. De rest van het publiek was een beetje suf, dus zodra ze op zoek gingen naar een slachtoffer om mee te dansen werd ik uiteraard meegetrokken; niet op de laatste plaats door aandringen van Peter. Gelukkig kwam hij er al snel bij staan schudden met z'n billen, zodat ik daar niet alleen stond met m'n witte-mensen dansmoves. Echt bizar hoe goed die meiden hier hun bilspieren onder controle hebben, indrukwekkend! (Sorry heren, geen beeldmateriaal).

De vissers maken hier gebruik van een zeewaardige pirogue: verhoogd aan de rand, een flinke drijver aan de rechterkant en een zeiltje om optimaal van de wind te kunnen profiteren. Elke ochtend varen wel honderd pirogues uit, om rond de middag weer terug te keren met de vangst. Ze komen aanvaren in een bontgekleurde stoet, want geen enkel zeil is hetzelfde en slechts een enkeling bestaat uit één stuk; de meeste lijken op een lappendeken en sommige missen zelfs hier en daar een hoekje. Echt een fleurig gezicht! Wij mochten met zo'n pirogue mee om wat verder op zee te gaan snorkelen, om niet al te lui te worden op het strand. Ondanks de matige wind waren we al vrij snel op plaats van bestemming en konden we onze flippers aansjorren. We waren gedropt boven een dood stuk koraal en onze verwachtingen qua vispopulatie waren toch al niet zo hoog met al die vissersboten hier, dus we waren laaiend enthousiast toen we een eenzaam grijs visje spotten. Een paar meter verder flipperen zagen we echter ineens wel levend koraal en ontzettend veel verschillende kleuren visjes. We konden ons geluk niet op toen het koraal van bruin/geel ook nog eens veranderde naar lichtroze, donkerpaars, zeegroen en hemelsblauw, heel gaaf om te zien! Het aantal verschillende koraalvisjes is teveel om op te noemen: scholen zwart-witte visjes, een enkel visje met schitterende neon-blauwe strepen, maanvissen, hele lange dunne sprieten van wel een halve meter lang, een bol zwart visje met hele kleine vinnetjes en felblauwe stippen, en ga zo maar door; je waande je net in een Chinees restaurant aquarium. Dan waren er natuurlijk nog de sprieterige zee-egels en de helblauwe zeesterren, die op de zeebodem het plaatje compleet maakten. Heel gaaf om te zien! Hand in hand snorkelend wezen we elkaar op het ene na het andere onderwater wondertje, waarbij Peter af en toe de diepte in ging om bij de grotere vissen te kijken. Inmiddels begon het steeds harder te waaien, waardoor je steeds vaker een golf zeewater in je snorkel kreeg; tijd om te gaan. Het zeil werd weer gehesen en ditmaal schoten we vooruit, met één van de peddelaars op de drijver als contragewicht. En zo stonden we binnen no-time weer met onze voeten in het zand, nog nagenietend van wat we allemaal hadden gezien.

De lokale vliegtuigmaatschappij, Air Madagascar, neemt het niet zo nauw met vertrektijden en we zijn dan ook al genoeg mensen tegengekomen met van alles tussen twee uur en een dag vertraging. We hadden dan ook twee 'reservedagen' in Antananarivo en waren stomverbaasd dat bij ons alles vlekkeloos verliep; zelfs de bagage kwam heelhuids aan, ondanks tussenstop in Fort Dauphin. Op aanraden van Jimmy namen we de Airport shuttle naar het centrum, waardoor je in straatjes komt waar je als toerist normaal gesproken ver vandaan blijft (we waren dan ook de enige toeristen aan boord). Ook in de hoofdstad heerst nog veel armoede in de sloppenwijken, waar mensen in krotten langs een zwart en ranzig riviertje wonen en kinderen blootsvoets spelen. Ons hostel zit uiteraard wel in de 'luxe' wijk, ver verwijderd van het afvoerputje van de stad. Onze laatste dagen hier slijten we met slenteren door de stad, souvenirtjes kopen op de markt en biertjes drinken op het terras. Helaas zit het er alweer op!