Route du Sud

Om kwart over vier 's ochtends stonden we gapend bij het taxi-brousse station, waar men al druk bezig was met het laden en lossen van de verschillende busjes. Alle bagage gaat hier op het dak, zodat er zoveel mogelijk passagiers meekunnen. Je ziet de gekste dingen voorbijkomen: van volledige bankstellen tot levende kalkoenen, alles gaat mee. Wij hadden de beste plekken, achter de bestuurder, met de meeste beenruimte. Toch voel je je een beetje als sardientjes in een blikje, omdat ze de drie originele stoelen hebben vervangen voor vier op een rij en er een rij is toegevoegd. Vervolgens was het zo'n 9 uur hobbelen en dommelen voordat we weer terug waren bij het startpunt van de tour: Antsirabe. Roberto regelde goedbedoeld voor ons een ren-rickshaw. Na de gemotoriseerde tuc-tuc en de fiets-rickshaw staat deze toch echt onderaan de ladder en we hadden deze dan ook bewust vermeden, omdat je je wel heel erg de luie blanke voelt als iemand je de heuvel op moet trekken. Roberto had echter al betaald, dus hesen we ons met backpack en al in het mini-karretje. Gelukkig was het maar een klein stukje, want ik had oprecht medelijden met de arme man (die zelf erg gelukkig leek met zoveel klandizie). Na een dagje relaxen in vertrokken we met Tina en zijn keurig onderhouden jaren '90 FIAT richting Ranomofana National Park. Bij de eerste kuil die we tegenkwamen begrepen we waarom z'n auto er nog zo netjes uitzag: hij remde af tot vrijwel stilstand en ging vervolgens zo langzaam het gat in, dat hij regelmatig weer achteruit terug rolde als hij er weer uit probeerde te komen. Onderweg merkte je dat je richting het meer welvarende zuiden reed: stenen huizen, regelmatig voorzien van dakpannen en elektriciteit en sommige zelfs met een fleurig kleurtje, en dit keer niet als reclame voor Coca Cola of bier.

Meteen al bij het ontbijt spotten we ons eerste exotische dier in het regenwoud van Ranomofana: een enorme vlinder, even groot als m'n hand! Dat beloofde wat. Samen met onze lokale gids Adrien zonder bovengebit gingen we op pad. Al snel was er een golden bamboo lemur gespot, dus wij er achteraan door de planten, over boomstronken en onder overhangende takken door, voor die ene mooie foto. Net als de andere toeristen trouwens, we leken wel een groep Japanners op de Dam met z'n allen. Maar het blijft toch leuk om te zien! Adrien is af en toe wat moeilijk te verstaan, maar gaat wel met z'n hele ziel en zaligheid op zoek naar wildlife: hij fluit naar de vogels, kwaakt naar de kikkers en duikt af en toe de bosjes in om terug te komen met een bijzonder insect. Niet veel later spotten we een zwart-witte lemur waarvan de kleine lekker heen en weer aan het slingeren was, erg leuk om te zien! Ook de brown lemur en een nocturnal lemur kwamen we tegen, de laatste ruw gewekt door Adrien speciaal voor de foto. Op de valreep kwamen we langs een vogelnestje met 3 nog blinde kuikens erin, een kameleon op jacht en de heuse 'King of camouflage': een gecko vermomd als een dood blad. Genoeg wildlife voor 1 dag!

Onze volgende stop was Fianarantsao, waar we de taxi-brousse richting National Park d'Isalo zouden pakken. Al wandelend door de 'Haute ville', het pittoreske historische centrum, kregen we bloemetjes van een groepje kinderen dat ons vervolgens meelokte naar de openbare basisschool. Hun plannetje werd meteen duidelijk, want er hing een grote donatiebus voor de bouw van twee klaslokalen en toen konden we natuurlijk niet meer achterblijven. Eenmaal bij ons hotel aangekomen, bleek het vol te zitten (terwijl we een dag eerder nog hadden gebeld) en werden we naar een ander hotel gebracht 'alleen heuvel op, heuvel af en dan rechts, niet zo ver'. We stopten midden op de straat naast een soort metalen garagedeur, waar onze chauffeur ongeduldig op begon te bonzen. Net toen we ons afvroegen waar we nu weer terecht zouden komen, deed er een klein vrouwtje in een fleurige jurk en met een innemende lach de deur open. Melanie heette ons heel hartelijk welkom (in het Frans, want ze spreekt geen woord Engels) en we waren blij verrast door het schattige huisje wat zich achter de stalen deur schuilhield. Ze vond het erg gezellig dat we er waren en vond het oprecht jammer dat we 's avonds ergens anders zouden eten, schat van een mens.

De volgende ochtend waren we blij verrast door de mooie Sprinter die klaarstond, totdat bleek dat wij in de rammelbak die ervoor stond zouden reizen; dat werd 8 uur bikkelen. Het landschap veranderde met het uur: van heuvelachtig en groen (of zwartgeblakerd) naar kaal en rotsachtig of helemaal vlak met alleen een soort savanne grassen en een enkele verdwaalde boom. Na de lunch werden onze tassen alvast bovenop het zeil vastgebonden, met onze bergschoenen vervaarlijk slingerend aan de buitenkant, omdat wij als enigen bij Ranohira zouden uitstappen. Blijkbaar zaten ze toch goed vast, want niet veel later stonden we, inclusief vier schoenen, op het enige kruispunt van het dorpje. Op wat hotels na is hier helemaal niks te beleven en je merkt aan de prijzen dat het puur op de toeristen teert. Hier hebben we onszelf even lekker verwend en het mooiste hotel uitgezocht, inclusief zwembad, welkomstdrankje en een fantastisch uitzicht over de omliggende rotsen, waardoor het lijkt alsof je alleen op de wereld bent. Aan het eind van de middag zagen we de lucht betrekken en voor het eerst sinds we in Madagaskar zijn viel er een flinke onweersbui!

We stonden op het punt om een tour naar Isalo te boeken, toen we aan de praat raakten met André de Portugees. Toen we vertelden over de belachelijke prijzen hier, nodigde hij ons prompt uit om hem te vergezellen. Hij had z'n tour al geregeld en had een eigen jeep, dus we konden zo bij hem aansluiten. Onze lokale gids Roxy is een echte kletskous (en heeft al z'n tanden nog!) en vertelde ons dat zebu's stelen hier traditie is: voordat een jongen mag trouwen, moet hij zijn mannelijkheid bewijzen door een zebu te stelen, om vervolgens de boel in brand te steken om levend te ontsnappen. Voeg daar het fikkie steken van de boeren zelf aan toe, om hun gewassen te beschermen tegen wilde varkens en voor landbouwontginning, en je hebt een half afgefikt Madagaskar. Eenmaal in het park zagen we vrijwel direct ringstaart lemurs, erg tam en duidelijk gewend aan toeristen. Ook een aantal red-brown lemurs kwam nieuwsgierig kijken. Na een hoop beeldmateriaal te hebben verzameld daalden we verder af, de canyon in. Roxy voorop, daarna wij en een stuk achterop André, die er in z'n spijkerbroek en dure sneakers niet echt de vaart in had. Roxy begon zich een beetje zorgen te maken doordat de lucht betrok en we wel voor donker terug moesten zijn, omdat de route grotendeels bestond uit het klauteren over rotstrappetjes en via boomstammen over het beekje balanceren. Uiteindelijk bereikten we het eindpunt: het blauwe en het zwarte meer. Even snel wat foto's schieten en weer terug, want Roxy was inmiddels licht paniekerig. De terugweg ging gelukkig sneller dan heen en we waren dan ook voor donker de canyon weer uit. Wel kregen we inmiddels koude druppels in ons nek: weer regen!

Onze laatste dag in Isalo besloten we zelf op ontdekkingstocht te gaan, naar het uitzichtpunt achter het hotel. Echt adembenemend! Per toeval ontdekten we een paadje dat een groene canyon in leidde, dus die besloten we te volgen. Over de rotsen, langs watervalletjes en over beekjes was dit minstens net zo'n leuke route als gister, en dat zelfs buiten het park! We zagen talloze felgekleurde vlinders en spotten zelfs een gigantische sprinkhaan, die geen van alle graag op de foto wilden (maar dan kennen ze Peter nog niet). Nu laten we het wildlife even voor wat het is en gaan we lekker richting de kust!