Salento, Bogotá & Panama City

De receptioniste van ons hotel in Medellin had een taxi gebeld om ons naar het vliegveld te brengen; ze was alleen vergeten te melden dat we naar het vliegveld in het centrum wilden (zo'n 5min rijden) en niet degene een uur buiten de stad. Gevolg: taxi-chauffeur boos en wij met ons hele hebben en houwen weer op straat. Gelukkig stopte er al gauw een piepkleine lokale taxi en paste ik er nog nét bij met die twee backpacks op de achterbank. Gelukkig nemen ze het hier ook niet zo nauw met je gegevens op je vliegticket: Peter Uileenhoed en een nul of een O op je paspoort maakt allemaal niet zoveel uit, dus op naar onze volgende bestemming! Na de grote stad weer op zoek naar de natuur, wat we in Salento zeker gevonden hebben. We hadden een heerlijke kamer met balkon en uitzicht op de prachtige vallei; hier zouden we het wel een paar dagen uithouden. Salento is een klein stadje met vooral heel veel gekleurde deuren en nog een traditionele Colombiaanse sfeer. Ondanks de vele toeristen die erop af komen, is alles nog wat kleinschalig en voel je je na een dag al thuis wanneer je door de straatjes struint.

We gingen wandelend op zoek naar een coffee farm, die in dit gebied talrijk zijn. De meeste hebben hun deuren geopend voor toeristen, om te pronken met hun traditionele manier van koffie maken. We kozen voor een uitgebreide tour van 3 uur en kregen meteen een plukmandje omgesnoerd. Volgens de gids wordt hier de beste koffie geteeld: de plant groeit op hoogte en schuin tegen de berg aan, ook wel café del montaña genoemd. Er staan ook meer dan genoeg bananenplanten, avocado's en mandarijnbomen tussen, om voor de nodige schaduw te zorgen en de grond vruchtbaar te houden (en natuurlijk de werknemers van lunch te voorzien). Dat gaf direct een heel ander beeld van de plantage dan wij voor ogen hadden. We mochten allemaal wat 'cherries' plukken, want alles wordt hier nog met de hand geplukt! Wanneer de bonen van hun schil zijn ontdaan, worden ze gedroogd, gesorteerd op kwaliteit (weer met de hand) en vervolgens gebrand. Vanaf daar ging onze excursie verder in een klein klaslokaaltje en kregen we een schort voor: nu kon het echte werk beginnen. We kregen informatie over het branden en de type malingen van de bonen, en moesten aan de hand van kleine flesjes verschillende aroma's raden: variërend van fruitig, notig en zoet voor goede koffie, tot aarde, rubber, en rook voor slechte koffie. Helaas voor ons valt onze koffie vaak in de dark-roasted en laatste categorie, om de magere kwaliteit van de bonen te verhullen. We mochten als ware koffie-sommeliers verschillende kopjes koffie beoordelen op basis van aroma, textuur, maling en natuurlijk smaak. Erg grappig om te merken dat de verse koffie van smaak veranderde naarmate hij afkoelde (van zuur naar zoet), terwijl de 'slechte filterkoffie' vlakker en bitter van smaak bleef. Als ware koffiekenners en beladen met wat extra kilo's van de beste koffiebonen weer terug naar het hostel dus!

Het openbaar vervoer gaat hier met bontgekleurde Willy's legerjeeps, waarmee we ook bij de grote trekpleister van Salento terechtkwamen: Valle de Cocora. Na een euro entree mochten we naar het eerste uitzichtpunt klimmen: wow! De vallei bestaat uit een heuvelachtig graslandschap met her en der gigantisch hoge palmbomen zoals Bob Ross ze zou tekenen: lange, kaarsrechte strepen met bovenin een klein kruintje. Ondertussen cirkelen de condors boven je hoofd, terwijl ze zich laten meevoeren op de warme luchtstromen. Heel bijzonder! De afdaling door het bos was heel wat anders; glibberend en glijdend langs een smal modderig paadje en uiteindelijk zelfs over meerdere gammele hangbruggetjes. Peet wilde er in ieder geval liever niet met z'n tweeën tegelijk op gaan staan! Eenmaal weer heelhuids beneden, kozen we er dit keer voor om achter op de jeep te gaan staan voor het uitzicht; helaas voor ons ook midden in een stortbui.

In onze volgende en tevens laatste bestemming Bogotá hebben we welgeteld één activiteit ondernomen, namelijk met het trammetje de berg op voor het uitzicht. Dat bleek nog veel leuker dan verwacht! Onder het genot van een olijk muziekje werden we schuin de berg op getakeld, waardoor we ons nog net niet in de Efteling waanden. Het laatste stukje ging zelfs door een tunnel, en ik had er oprecht niet van opgekeken als er ergens een trol tevoorschijn was gesprongen. Eenmaal boven hadden we een fantastisch uitzicht over de megastad; als we dachten dat Medellin groot was, zaten we er mooi naast. Er was zelfs een kerkje en meerdere restaurants, dus we hebben heerlijk in het zonnetje genoten van een laatste biertje op ruim 3200m hoogte.

Na nog een bonusdagje in Panama door een kapot vliegtuig zijn we inmiddels weer in Nederland, maar wát een fantastisch land is Colombia! Wie weet toch nog maar een keertje terug...