Death Road & Machu Picchu

Oef... 6 uur de wekker viel een beetje tegen na ons relaxdagje (inclusief massage!) na Huayna Potosi. Maar we hadden het ervoor over, want we zouden de Death Road gaan mountainbiken! We gingen op weg in een oude schoolbus, die ons naar het startpunt zou brengen (4700m). Het was koud en regenachtig, dus we waren blij met de beschermende jas en broek die we kregen. Handschoenen aan, helm en zonnebril op en we waren klaar voor vertrek! Maar natuurlijk niet voordat we Pachamama om een veilige tocht hadden gevraagd; oftewel: daar kwam de 96% alcohol weer... Scheutje op de grond, scheutje over je voorwiel, een slok en je was volledig ingedekt. Het eerste stuk was afdalen over een asfaltweg, waar je lekker vaart kon maken en we als een speer naar beneden gingen, Peet voorop. Eenmaal bij een tunnel aangekomen, moesten we voor het eerst een stukje off-road. Dat is wel andere koek dan het gladde asfalt! Ik was in ieder geval blij met m'n goede vering.
Niet veel later begon het echte werk: de onverharde Death Road. We moesten links rijden, zodat tegemoetkomend verkeer ons aan zou zien komen. Aan de kant van het ravijn dus! Toch ben je daar al gauw niet meer mee bezig, omdat je al je aandacht nodig hebt voor de hobbelige weg: grote keien ontwijken, niet remmen op losliggend grind en niet te hard de bocht ingaan. Af en toe waren grote keien echt niet te ontwijken, waardoor je op je pedalen moest gaan staan, erg stoer! De bochten naar rechts waren blind, waardoor je achter elke bocht van alles en nog wat kon verwachten: auto, vrachtwagen, bulldozer, andere fietsers, kippen... Gelukkig kwamen wij niet veel gekke dingen tegen! Het uitzicht was echt fantastisch en met elke meter die je daalde, merkte je dat het tropischer werd. Een Amerikaan ging op een gegeven moment erg spectaculair op z'n plaat omdat hij veel te dicht op z'n voorganger reed (ik reed erachter en schrok me dood), maar hij kwam er vanaf met schaafwonden. Het grootste gevaar op de weg zijn dan ook de andere fietsers! Zolang je uit de buurt bleef van de kamikaze-Chinese en de iets te fanatieke Amerikaan, ging het prima. De route vervolgde zich door smalle riviertjes, onder watervallen door en tussen de stofwolken, waarbij ik de stoere mannen aardig kon bijbenen (al viel Peet natuurlijk niet bij te houden). En zo stonden we, 56km en een paar uur later, in de jungle. Super stoer om te doen!! Daarna met de bus terug naar la Paz, terwijl de gids smeuïge verhalen vertelde over mensen die over het randje waren gefietst; de volgende ochtend vlogen we naar Cusco, Peru!

Voor de verandering vielen we in Cusco met onze neus in de boter: Dia del Turismo. Oftewel: nog meer fanfare, parade en verklede mensen (volgens mij is het in Zuid-Amerika elke dag feest), erg gezellig! Cusco (met een -Z- betekent 'klein hondje' in Quechua, dus dat horen ze hier liever niet) is een erg leuke stad met veel pleintjes en gezelligheid, al word je als toerist wel om de haverklap aangesproken om iets te kopen. We hebben een korte dagtour gedaan naar wat ruïnes in de omgeving van Cusco (waaronder Saqsayhuaman), maar we kwamen natuurlijk voor Machu Picchu. Van de andere ruïnes is er helaas veel weggeroofd of verwoest door de Spanjaarden, al blijft het bizar om langs een offertafel te lopen waar kinderen(!) op werden geofferd.

We gingen lekker decadent met de trein naar Aguas Calientes, een dorpje aan de voet van Machu Picchu. Nou ja dorpje... Het is één grote souvenirwinkel. We stapten uit de trein en kwamen direct in een doolhof van kraampjes en stalletjes terecht, zodat het even zoeken was naar de uitgang en ons hostel. 's Avonds was het vroeg naar bed, want om 3.30 stond de wekker om de berg te beklimmen naar Machu Picchu! Half 5 liepen we de deur uit, maar we moesten tot 5 uur wachten tot het hek open ging en we met onze klim konden starten. Iedereen wilde volgens mij als eerste boven zijn, want de groep waarin wij liepen ging nog net niet in volle sprint naar boven. Ik vond het na een paar trappen - buiten adem en zweet gutsend langs m'n rug - wel welletjes; het was immers vakantie. Een tandje langzamer was het nog steeds pittig, maar een stuk beter te doen. Een kleine 50min later stonden we bovenaan; een betere timing hadden we niet kunnen hebben, want 5min later gingen de poorten naar de stad open!
En dan zie je de stad voor het eerst: adembenemend. Echt heel indrukwekkend om Machu Picchu onder je uitgestrekt te zien liggen, alsof je zo een National Geographic documentaire binnenwandelt. We waren bij de eerste groep die naar binnen mocht, dus er waren nog vrijwel geen toeristen te zien. Eerst op zoek naar het perfecte fotomomentje en daarna de stad in! De stad is in te delen in 3 sectoren: het religieuze gedeelte, het agrarische gedeelte en het woon- en industriële gedeelte. We begonnen bij de tempels, die ongelofelijk vakkundig in elkaar zijn gezet; perfect op maat gemaakte stenen en dat zonder specie te ertussen! Bizar hoe goed deze gebouwen bewaard zijn gebleven, alleen de rieten daken ontbreken (deze hebben ze bij enkele wel gerestaureerd en dat maakt het écht af); alsof de Inca's hier gisteren nog door de straten liepen. Ook de ontelbare terrassen - waar o.a. coca, mais en aardappels werden geteeld - zijn erg indrukwekkend. Wat een werk moet het zijn geweest om alles vlak te maken! Na het religieuze gedeelte vonden we het tijd voor een pauze en terwijl we lekker in het zonnetje zaten kwamen we erachter dat het al 8.15 was - oeps - we moesten namelijk tussen 7 en 8 de Wayna Picchu beklimmen, de piek achter de stad. Gelukkig knipperde Peet een paar keer met z'n ogen en mochten we alsnog naar boven. Nog meer trappen! Het was behoorlijk steil en af en toe erg smal (soms zelfs handen- en voetenwerk), maar het uitzicht was fantastisch. Het laatste stukje moest je jezelf door een smal grotje wurmen en een laddertje op, maar toen stonden we op de top! Zeker de moeite waard. Het zonnetje brak door en het werd behoorlijk warm, dus al met al waren we blij dat we weer beneden stonden.
Na een korte pauze begonnen we aan deel 2 van de stad: het woon- en industriële gedeelte. Hier leek alles echter een beetje op elkaar, dus gingen we er wat sneller doorheen. Bij het industriële gedeelte zagen we wel voor het eerst gebouwen met 2 verdiepingen, indrukwekkend! Als laatste langs de ceremonial baths: 16 aaneengeschakelde badjes die via een kanalenstelsel met elkaar in verbinding stonden, erg ingenieus. En daarmee hadden we de hele stad gezien! Tijd voor de afdaling, want we gingen natuurlijk niet met de bus (deels omdat we stoere bikkels zijn - deels omdat we toch Hollanders blijven en een retourtje 24 dollar pp kostte!). En dan sta je een uur later weer in Aguas Calientes tussen de straatverkopers (en de muggen!). Wat een unieke ervaring om hier te hebben mogen rondlopen! Voor nu de trein terug naar Cusco, voordat we over een paar dagen doorreizen naar Nazca.