Sucre & Potosi

Zo, eindelijk tijd (en weer internet) om jullie een beetje op de hoogte te brengen van onze belevenissen tot nu toe! In de taxi naar het hostel in Sucre hoorden we dat 's middags de Fiesta de la Virgen de Guadalupe zou beginnen, een 'grande fiesta!' volgens onze taxichauffeur. Ook al spreken de mensen hier nauwelijks een woord Engels (en wij geen Spaans), valt meteen op hoe vriendelijk ze zijn en je met handen en voeten proberen uit te leggen wat ze bedoelen. Terwijl we alvast ons busticket naar Potosi regelden, hoorden we van een historische site nog geen 20min buiten de stad waar je versteende dino-sporen kan bewonderen. Dat leek ons wel een goed idee en even later stonden we, met rode bouwvakkershelm op, naast een enorme rotswand met daarin talloze sporen. De sporen zijn per ongeluk gevonden in de cementgroeve, die trouwens nog steeds gewoon in gebruik is! Het is een indrukwekkend gezicht, al is het moeilijk voor te stellen dat deze enorme plaat (110m hoog!) ooit horizontaal heeft gelegen. Eenmaal terug in de stad begon het spektakel op straat: uitgedoste kinderen, grote fanfarebands, versierde auto's, last minute tribunes die in elkaar werden getimmerd en vooral: iedereen aan het dansen! Wat ontzettend leuk om dit zo mee te maken, we keken onze ogen uit. Vrijdag mochten de kinderen in parade (kinderen met een beperking mochten voorop, mooi om te zien dat zij ook eens een ereplaats krijgen!) en op zaterdag waren de 'echte dansers' aan de beurt, van wie er een aantal bij ons in het hostel sliepen. Het aantrekken van de kostuums, het invlechten van de haren en natuurlijk het make-uppen: erg leuk om het feest ook 'van achter de schermen' mee te maken. Ongelofelijk hoeveel mensen vanuit het hele land hieraan meedoen! Ik werd zelfs door een wat ouder vrouwtje in klederdracht de parade ingetrokken, waardoor ik een heel stuk arm in arm met een vlag heb staan zwaaien, tot grote hilariteit van Peet. Wat een feest!

De bus naar Potosi was een expeditie op zich, toen het vrouwtje achter de balie dacht dat we onze bus naar Uyuni gemist hadden; ik spreek niet echt Spaans, maar 'lelijk woord' Gringo's kon ik er nog wel uithalen. We werden met een mopperende man meegestuurd die we uiteindelijk wisten te overtuigen dat we onze bus helemaal niet hadden gemist en hij z'n gemopper nu op het vrouwtje richtte. Twee uur later stonden we dan toch in Potosi, het mijnstadje op meer dan 4000m hoogte. Uiteraard hebben ook wij de tour naar de zilvermijn gedaan, wat echt een bizarre ervaring is. Je stopt eerst bij de 'miners' market', waar je wordt aangespoord om frisdrank, coca bladeren en dynamiet te kopen als cadeau voor de mijnwerkers. Die laatste mogen toeristen niet meer zelf afsteken, tot grote teleurstelling van Peet. Vervolgens kregen we onze 'protective clothing' aangemeten: modderige laarzen (wat nou stalen neus), een helm met bouwlamp en een overall van zo'n dunne stof dat ik er meteen een gat in trok. Maar we zagen er wel stoer uit! Na een korte stop bij een verwerkingsfabriekje (waar ze trouwens gewoon op sandalen met chemicaliën werken) gingen we dan de mijn in! De mijnwerkers zijn erg bijgelovig, vandaar dat ze elke maand een even aantal lama's slachten en met dat bloed de ingang decoreren. Eenmaal binnen was het vooral erg stoffig en moest je goed uitkijken dat je je kop niet stootte - wat mij in ieder geval niet altijd is gelukt - al kan ik ter verdediging aandragen dat het Boliviaanse volk niet zo groot is. In de mijn is een vreemde hiërarchie: je werkt 3 jaar voor een hongerloontje voor een baas, waarna je zelf een zilverader hebt verdiend. Als je geluk hebt, is het een rijke ader en kun je werknemers inhuren. De meesten hebben echter pech: als je ader 'opdroogt' begin je weer bij jaar 1. Als er een mijnkarretje voorbij werd geduwd, moesten we gauw opzij springen. De eerste de beste die we tegen kwamen, liep meteen van de rails en moest met hulp van o.a. Peet weer erop getild worden. En dat vol met rotsblokken! De mijnwerkers vragen elke week om de gunst van de god van de mijn (de duivel) door coca-bladeren en sigaretten te offeren en pure (96%!) alcohol achterover te slaan, soms wel een liter! Geen wonder dat ze hier niet oud worden... Wij mochten ook even proeven (diesel is er niks bij) en er werd voor ons ook om een gunst gevraagd: de vrijgezellen een partner en wij, jawel, 2 baby's want 1 brengt immers ongeluk. Echt bizar hoe de werkomstandigheden zijn: onze gids vertelde dat hij sinds z'n 8e in de mijn werkt; dat mag weliswaar niet, maar er is toch geen controle... En zo stonden we even later, enkele fool's gold steentjes en een ervaring rijker, naar lucht happend en tegen het licht knipperend, weer veilig buiten. Naast ons werd het zoveelste mijnkarretje geleegd, waarna de knul, nog geen 20, weer rechtsomkeert maakte in z'n stoffige Barcelona shirt terug de donkere tunnel in. Bizar.

Na onze mijnexpeditie was het tijd voor de volgende tour: de Uyuni Salar oftewel de zoutvlakte!