Vamos!

Voordat we Mexico achterlieten voor Guatemala, hebben we ons nog een paar dagen vermaakt in onze favoriete stad: San Cristobal de las Casas, met een wat koeler klimaat en een koloniale uitstraling door de prachtige gevels en de grote hoeveelheid locals die nog in klederdracht lopen. Helaas hoort daar ook een standaard zondvloed bij in de middag; zodra je de locals hun koopwaar ziet bedekken met plastic, weet je dat je je uit de voeten moet maken. Zo kwamen we per ongeluk in een doolhof van kraampjes terecht: de food market. Waar we dan wel weer de allerlekkerste taco's hebben gevonden voor maar 7 peso's (à 35 cent)! 's Avonds zou er groot feest zijn in de stad, Dia del Independencia, waarbij iedereen Viva Mexico! roept op straat. Eenmaal boven bij de kerk aangekomen met een hele groep uit het hostel (na tig trappen), bleken we 2 uur te vroeg te zijn en bleek het grote feest bovendien alleen in Mexico stad te zijn. Dan maar de kroeg in! We zijn uiteindelijk op een terrasje beland met een Mexicaan en z'n Schotse vriendin, die ons Mexicaanse shotjes hebben leren drinken (inclusief sinaasappel en chilipoeder; gelukkig waren de sprinkhanen op!). Om toch nog een beetje fit te blijven, besloten we twee fietsen te huren om de omliggende dorpjes Juan Chamula en Zinancantan te bezoeken. En aangezien San Cristobal in een vallei ligt, was dat nog best pittig! Elk dorpje heeft z'n eigen klederdracht, taal en tradities; heel apart. Toch heeft het kerkje de meeste indruk op ons gemaakt, waar de vloer bezaaid lag met dennennaalden en zo'n beetje elke vierkante centimeter volstond met kaarsjes. Overal zaten mensen op hun knieën op de grond (er waren geen banken) om kaarsjes op te steken (gewoon op de vloer!), met alcohol te sprenkelen, of een kip of een ei te offeren. Voor onze neus werd een arme kip de nek omgedraaid; gelukkig was het geen al te bloederig tafereel, maar toch bijzonder om te zien.

Het eerste stuk naar de grens verliep voorspoedig: stempel erbij, Mexico uit, en stempel erbij, Guatemala in. Daarna moesten we 'even' wachten voor onze aansluitende shuttlebus, waar we hoopvol in sprongen na een halfuur wachten. Er kwamen mensen bij, maar die gingen er ook weer uit (tot 3 keer toe), waardoor we ruim een uur later pas op weg konden... en meteen de file in reden. Drie rijen aan auto's, bussen en vrachtwagens, met overal mensen achterin laadbakken; echt bijzonder om te zien. Onze chauffeur had echter niet zo'n zin om te wachten, dus die ging er links en rechts voorbij zodra hij ergens een gaatje zag. Eenmaal de drukte achter ons gelaten wist hij het gaspedaal goed te vinden en waanden we ons een beetje in Mario kart met z'n spectaculaire Verstappen inhaalmanoeuvres (al kwam deze gelukkig wel voorbij de eerste bocht). Ondanks dat je af en toe van je stoel viel door de scherpe bochten, hadden we een prachtig uitzicht op de bergen. Uiteindelijk waren we 12 uur onderweg en misten daardoor onze aansluitende veerboot naar Santa Cruz, een dorpje aan Lago de Atitlan. Gelukkig wist onze chauffeur nog wel een 'mannetje' en stuurde ons naar een bootje, wat even passen en meten was met acht man plus bagage. Inmiddels begon het te storten en te onweren, en onze kapitein was in geen velden of wegen te bekennen. We begonnen ons net af te vragen of we waren opgelicht, toen de kapitein aan kwam zetten met nóg twee passagiers; geen idee hoe we het voor elkaar hebben gekregen, maar we bleven drijven. De kapitein is volgens mij familie van de chauffeur, want we gingen plané over het meer en stuiterden (vrij pijnlijk) van onze stoeltjes af, dus we waren blij dat wij de eerste stop waren.

Omdat we in het donker waren aangekomen, hadden we 's ochtends het eerste uitzicht over het meer: wow! Ik kan het niet anders beschrijven dan een paradijsje. Vanuit je hangmat op het balkon genieten van het uitzicht op de vulkanen en de drukte in het mini-haventje is zeker geen straf. We zijn langs de oever naar het volgende kleine dorpje gewandeld, maar alle vervoer gaat hier niet voor niks per boot; de volgende dag dus ook maar een kajak gehuurd. Na een frisse duik in het kraakheldere water maakten we de oversteek naar San Marcos, het mooiste dorpje aan het water en tevens hippie-resort. We zijn wat hoger het dorpje ingewandeld (met een stijging van zo'n 30 graden, dus je kwam bijna niet vooruit), waar iedereen ons lichtelijk verbaasd vriendelijk gedag zei. Totdat er in een smal straatje naast Peet ineens een hond hard begon te blaffen; geschrokken deinsde hij achteruit, maar daar stond er nog één. Voor we het wisten stonden overal grommende honden, maar voor we ons echt zorgen konden maken werden ze teruggefloten door de eigenaar, die het bijna in z'n broek deed van het lachen door onze reactie. Terug in het hostel bleek de stroom te zijn uitgevallen, waardoor we een erg sfeervol laatste avondje hadden: kaarsjes op tafel, met z'n allen aan één grote tafel eten en de eigenaar die op z'n gitaar zat te spelen terwijl wij een spelletje deden; even terug in de tijd!

De rit naar Antigua zou maar 3 uur in beslag nemen, maar door een nationale staking waren overal roadblocks opgeworpen; we konden geen kant op. Gelukkig kwamen we de Venezuelaanse Texaan Neil tegen, die het wel even voor ons ging regelen: we konden onze tassen droppen in zijn hotel en nog even Panajachel in totdat er vervoer zou zijn. Vijf uur en wat souvenirs later waren we eindelijk onderweg over non-stop slinger-de-slang weggetjes en begon Peet steeds groener te zien. Gelukkig waren we net op tijd in het hotel! Antigua is een erg leuk stadje, een beetje het San Cristobal van Guatemala. Door de vele aardbevingen zijn er overal ruïnes te bewonderen van de grote kathedralen, uit vervlogen glorietijden toen Antigua nog de hoofdstad was.

Dit jaar geen berg, maar een vulkaan! Ons volgende avontuur: het beklimmen van de Acatenango vulkaan, met uitzicht op de actieve vulkaan Fuego. Na het uitzoeken van een goede jas en het in de tas proppen van het voedselpakket (wat nog niet meeviel bij al die extra kleding en 4 liter water), konden we op weg. Met een Iers stel, vier Belgen en een Nederlander werd het een Benelux onderonsje. We werden op ruim 2000 meter hoogte gedropt, waar we een wandelstok konden huren en werden voorgesteld aan onze lokale gidsen, vader en zoon. Iedereen stond te popelen om te vertrekken, dus we gingen met een hoog tempo van start. Nou dat hebben we geweten! Het eerste stuk was meteen vrij pittig: steil omhoog over losliggend grind, waarbij één van de Belgen na een halfuur al kotsend in de berm belandde, en moest opgeven door hoogteziekte. Iedereen zweette inmiddels als een otter, dus er werden steeds meer kledingstukken uitgetrokken en aan de rugtas gebonden, waardoor we eruit zagen als een stel hobbits met onze wandelstokken. Tijdens de lunch zaten we nog lekker in het zonnetje, maar al gauw kwamen we in de wolken terecht, waardoor de omgeving er meteen een stuk mysterieuzer uitzag. We dachten al een tijdje onweer te horen, maar dit bleek de Fuego te zijn! Heel bizar, alsof je naar geluiden van een oorlog luistert. Nog een bochtje om en dan zouden we de Fuego zien vanuit base camp. De bewolking trok snel weg, zodat we eindelijk beeld hadden bij het continue gerommel en de harde klappen die we hoorden. Enorme donkergrijze rookpluimen schoten om de haverklap uit de top van de vulkaan, gevolgd door een onheilspellend gedonder. Onbeschrijfelijk hoe indrukwekkend het is om dat van zo dichtbij mee te maken! Ik had inmiddels barstende koppijn en het was behoorlijk afgekoeld, dus ben volledig ingepakt met jas, muts en schoenen nog aan even de slaapzak ingedoken. Een uurtje later kon ik het enthousiaste gejoel van buiten niet langer negeren, net op tijd om af en toe wat lava de lucht in te zien spuiten. Prima uitzicht onder het genot van een warme chocomel! Jammer genoeg begon het om 18 uur keihard te regenen, maar hierdoor kregen we wel zowel bliksemschichten als vuurfonteinen gepresenteerd, machtig mooi om te zien! De rook van het kampvuur werd echter zo erg dat we besloten om onze spaghetti maar in de tent op te eten en alvast een paar uurtjes slaap te pakken, met de hoop dat het vannacht weer op zou klaren.

Peet had z'n wekker gezet en was al een paar keer om het hoekje van de tent gaan koekeloeren, en om 1 uur was het eindelijk raak: de Fuego was vol in zicht en continu actief. Snel de schoenen aangeschoten en naast het inmiddels gedoofde kampvuur gaan zitten, waar we na wat oranje gesputter werden getrakteerd op een enorme lavafontein die met een luide knal de zijkanten van de vulkaan bedekte. We zagen de withete brokstukken bijna helemaal tot beneden doorrollen, ongelofelijk gaaf om te zien. We zijn nog even blijven zitten om naar wat kleinere uitbarstingen te kijken, totdat het weer bewolkt werd. Snel nog wat uurtjes slaap pakken! Om kwart voor 4 werden we gewekt door onze gids: vamos! Snel de (hand)schoenen aantrekken en het lampje op ons hoofd installeren; de andere 5 lagen kleding hadden we al aan. Opnieuw was het eerste stuk meteen het zwaarst: steil omhoog door losliggend grind, alsof je door de duinen omhoog wil lopen. Achter ons zorgde Fuego voor het nodige vuurwerk en beneden zagen we de lichtjes van meerdere steden flikkeren. Traag maar gestaag klommen we omhoog, eerst over grond, daarna rotsen en uiteindelijk over het fijne lavagesteente tot aan de krater op 4000 meter hoogte. De zon kwam bijna op, dus we zochten alvast een mooi plekje. Wat was het koud! De wind sneed echt door je kleding heen en door het stilzitten koelde je snel af. Het uitzicht was echter adembenemend en het was dan ook moeilijk kiezen tussen de zonsopgang links en de Fuego rechts. Door de wolken hadden we een zonsopgang met prachtige kleuren en de harde wind zorgde voor een schitterend schouwspel van wolken rond de vulkanen. In de verte zagen we ook de Pacaya vulkaan uitbarsten, wat het plaatje compleet maakte. Als het niet zo koud was geweest had ik er wel de hele dag kunnen zitten, maar helaas was het na drie kwartier echt tijd om te gaan (waren m'n vingers het mee eens). Na een hete kop lokale koffie in base-camp begonnen we weer aan de afdaling, die een stuk zwaarder was voor de knieën en bovenbenen. Dat wordt spierpijn! Gelukkig stond er in het hostel een koud biertje op ons te wachten: proost!