TIA: This Is Africa
Blijf op de hoogte en volg Andrea
25 September 2016 | Madagascar, Morondava
Onze tour startte in Antsirabe, waar de vertrektijd van 13 uur 'iets' werd opgeschoven omdat Roberto z'n telefoon was gestolen: 5 minuutjes langs de politie, 5 minuutjes nieuwe telefoon kopen... Uiteindelijk vertrokken we om half 4; tja, TIA! Uiteraard kwamen we onderweg nog een kapotte taxi-brousse tegen die we uit de brand moesten helpen, al vonden we het dit keer niet erg om even de benen te strekken. Er speelden kinderen met zelfgemaakte autootjes van blik, leuk om te zien! Ze waren erg blij met onze ballonnen; één ventje ging zelfs thuis z'n kleine zusje halen. Inmiddels bleek de taxi-brousse onherstelbaar beschadigd, dus werden de toeristen over de overige twee busjes verdeeld en konden we weer op weg. Half 9 arriveerden we eindelijk in Miandrivazo, waar we na een flink bord zebu (soort buffel) meteen ons bed indoken, want vanaf nu is het elke dag 5 uur opstaan!
Omdat het hier al sinds juni niet geregend heeft, moesten we eerst een uur rijden voordat we de rivier de Tsiribihina op konden in onze pirogue (uitgeholde boomstam). Half 7 stonden we bij de opstapplaats en hoefde Roberto alleen nog een half uurtje boodschappen te doen. We zagen mensen komen en gaan en pas twee uur later kwam hij weer opdagen: van zijn 3 gereserveerde pirogues had hij er maar 2 kunnen vinden. Een andere gids had hem overboden en zijn pirogue ingepikt, waardoor wij nu met de gebakken peren zaten. Zwaar beladen gingen we het toch proberen, maar we lagen zo diep in het water dat zelfs Roberto het onverantwoord vond; dan maar eerst lunchen. Om 12 uur was het eindelijk zover: er was een pirogue voor ons teruggekomen dus we konden op weg! Ondanks 5 man per pirogue plus alle bagage is het een verbazingwekkend stabiel vervoersmiddel en voor de locals dé manier van reizen. Je waant je op de rivier wel een soort ontdekkingsreiziger, met alle dorpjes op de oever die zo uit de oertijd lijken te stammen. De lemen hutjes met rieten dak zijn volgens mij nog exact hetzelfde als hoe ze vroeger in mijn geschiedenisboek stonden, bizar. Desondanks staan de in vodden geklede kinderen uitbundig te zwaaien wanneer je langs komt varen en word je getrakteerd op een stralende lach als je terug zwaait. Het landschap was op veel plekken dor en droog en regelmatig zwartgeblakerd met her en der nog een enkel eenzaam stammetje vanwege bosbranden, een somber gezicht. Deze gebieden worden met opzet aangestoken, voor landbouwontginning of, nog veel erger, voor de lol. Ook de dieren hebben hierdoor een beter onderkomen gezocht, waardoor het spotten van wildlife wat tegenviel (wel wat ijsvogeltjes gezien moeders!). Bij een waterval (waar we een duik mochten nemen, heerlijk!) zagen we eindelijk onze eerste lemurs, erg leuke beestjes! Onderweg werd er lekker voor ons gekookt; we hadden zelfs twee dagen lang levende kippen aan boord, dus over versheid viel niet te klagen. We kampeerden 's nachts op de oever van de rivier onder de sterrenhemel, wat een uitzicht!
Al met al waren we na 2,5 dag op het water blij dat we weer vaste grond onder de voeten hadden. Om bij Belo-sur-Tsiribihina te komen, moesten we met een veerpont een stukje stroomafwaarts om vervolgens met de 4x4 jeep het laatste stukje af te leggen. De veerpont bleek echter te bestaan uit twee losse boten die ze met wat treinrails en planken aan elkaar vast hadden gemaakt, met ruimte voor 3 jeeps; dan sta je toch even met je ogen te knipperen! We hoorden dat er een dag eerder nog een jeep in het water lag, dus gelukkig zijn wij droog overgekomen. Na een hobbelige jeep rit van 4 uur kwamen we een dag later aan bij Bekopaka, met het mooiste hotel tot nu toe, inclusief zwembad! We hebben dan ook heerlijk even de toerist uitgehangen met een boekje op het ligbed 's middags. Dezelfde avond gingen we, gewapend met hoofdlamp, op zoek naar kameleons, met een record eindstand van 27. Af en toe zag je in de bomen kleine oogjes oplichten: lemurs!
De volgende ochtend stond om 6 uur de jeep voor ons klaar om naar de Big Tsingy en de Small Tsingy te rijden, iets waar we naar hadden uitgekeken. Deze rotsformaties bestaan uit kalksteen en lagen 200 miljoen jaar geleden nog op de bodem van de oceaan, vandaar dat er duidelijke fossielen in te zien zijn. Door wind, regen en zon zijn de eens zo witte rotsen antraciet gekleurd en zien ze er inmiddels uit als een soort golvend koraal met scherpe kanten. In een klimgordel gehesen konden we beginnen aan de via ferrata, een parcours tussen de rotsen door. Al na een paar meter spotten we een complete lemurfamilie inclusief baby, erg leuk om te zien! Er volgde een nog behoorlijk pittige klim naar het uitzichtpunt, waarbij we ons soms moesten zekeren maar ook regelmatig niet; terwijl je daar toch net zo goed lelijk naar beneden kon vallen. Bij erg steile stukken hadden ze laddertjes of een hangbruggetje gemaakt, en af en toe moest je je rugtas afdoen anders paste je niet door de spleten waar we ons doorheen moesten wurmen. Maar het uitzicht aan het einde was het dubbel en dwars waard, wat fantastisch om te zien! Het leek bijna een soort buitenaards landschap, heel bijzonder.
De laatste dag van de tour vertrokken we met de jeep naar Morondava, waarbij we onderweg de baobabs zouden gaan bewonderen. Deze enorme bomen groeien (bijna) alleen in Madagaskar en worden ook wel 'upside down trees' genoemd, omdat het net lijkt alsof ze letterlijk ondersteboven groeien, met de wortels bovenaan. Bij de veerpont stond er een auto muurvast tegen de helling op en er leek voorlopig geen beweging in te krijgen. Ze probeerden hem met mankracht (!) omhoog te trekken, maar kwamen na een aantal pogingen tot de conclusie dat het toch handiger was om een van de vele jeeps te gebruiken die erachter stonden. Ik had het eerste stuk bij het raam gezeten en was inmiddels van top tot teen oranje: door de droogte is het erg stoffig en aangezien onze chauffeur de Afrikaanse Verstappen is, zitten we in de jeep continu in een oranje stofwolk. Onderweg vermaakten we ons met het uitdelen van lege waterflessen, waar de kinderen hier erg blij mee zijn (en elkaar af en toe de hersens voor inslaan). Het is echt schrijnend om te zien hoeveel armoede hier nog is en hoe blij de kinderen zijn met iets als een lege fles. Onze eerste stop was de 'Sacred Baobab', waar de locals om gunsten vragen in ruil voor rum, honing of geld. Vandaar dat het er bezaaid lag met flesjes, al moest je wel eerst je slippers in de auto achterlaten. Vervolgens door naar de 'Loving Baobab': twee in elkaar verstrengelde bomen, leuk om te zien. Maar we kwamen natuurlijk voor de zonsondergang bij de 'Allée des Baobabs', locatie van vele beroemde foto's. Aan beide kanten van de zandweg staan de baobabs opgesteld, als een soort oprijlaan, maar dan vele malen indrukwekkender. Sommige van deze bomen zijn meer dan 1500 jaar oud! Tegen zonsondergang werd het steeds drukker, maar we hebben een mooi plekje weten te bemachtigen voor de foto's. Een mooie afsluiter van de tour!
Nu op naar de jungle in zuid-Madagaskar!
-
27 September 2016 - 18:16
Conny:
Wat een waanzinnige ervaring moet dit zijn, gaaf! Super tof dat je nu al verslag uit brengt, ik ben nog steeds druk aan het typen van Australie :P
Heel veel plezier!! -
27 September 2016 - 20:44
Ramona:
Gaaf om te lezen!!! Ben benieuwd naar de rest van de foto's Peet ;-)
Have fun!!!
X van ons allemaal -
28 September 2016 - 14:48
Sandra:
Heerlijk om te lezen! Net of we het ook een beetje aanwezig zijn. Er zullen nog wel veel spannende avonturen bij komen! Heel veel plezier nog, liefs Sandra -
30 September 2016 - 08:07
Mariellr:
Wat een fantastische verhalen en pracgtige foto's! Geniet van gekke voorvallen -
30 September 2016 - 08:10
Marielle:
Ik wil een foto van een oranje Andrea zien
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley