Nazca, Ica, Lima

Helaas zit ook onze laatste dag in Lima er inmiddels op en vliegen we morgen weer terug naar huis...
Maar we waren gebleven in Nazca, beroemd door de 'Nazca-lijnen' die stammen uit een tijd van nog vóór de Inca's en waarvan ze nog steeds niet meer kunnen doen dan een 'educated guess' hoe ze zijn gemaakt en waarom. Het bijzondere aan de Nazca-lijnen is dat je ze alleen vanuit de lucht kan zien, wat het ook zo bizar maakt dat ze nog zo goed bewaard zijn gebleven. De beste manier om de lijnen te bezichtigen is dan ook, jawel, per vliegtuigje. Dus ook wij vertrokken vol goede moed naar het lokale vliegveld, wat uit niet meer dan een wachtruimte en een start- en landingsbaan bestaat. Nou hadden we al het een en ander gehoord over de misselijkmakende vluchten (voor een zo goed mogelijk uitzicht is de piloot niet te beroerd om z'n vliegtuigje even te kantelen), dus we hadden bij wijze van ontbijt al een paar reispilletjes naar binnen gewerkt. Na enkele dodelijke ongelukken zijn de regels hier behoorlijk aangescherpt en vliegen er nu nog maar een handjevol maatschappijen en verplicht met co-piloot. We werden zelfs gewogen voor een optimale gewichtsverdeling (moment of truth zo aan het einde van de vakantie) voordat we in ons vliegtuigje mochten klimmen. We zaten met nog 3 toeristen, plus 2 piloten, dus behoorlijk krap! Koptelefoon op, gordel om, toch nog maar een reispilletje en we konden de lucht in!
Je merkt dat alles veel meer wiebelt en schommelt dan in een groter vliegtuig en af en toe moet je dan ook even naar de horizon turen om je maag weer op z'n normale plek te krijgen. En dan gaat je piloot ook nog als een soort stuntvlieger over de Nazca-lijnen zodat iedereen het goed kan zien. Nou, het zweet staat op je voorhoofd! Gelukkig waren al snel de eerste figuren te spotten, zodat je je aandacht ergens anders op kon richten. We begonnen bij de walvis, waarbij het even duurde voordat ik hem gespot had, omdat ik naar iets groters aan het zoeken was. Maar als je het eenmaal ziet, zijn het echt hele herkenbare, duidelijke patronen, indrukwekkend! Vervolgens door naar de astronaut, de aap, de condor, de kolibrie en de spin; de meest bekende figuren. Heel tof om dit zo vanuit de lucht te bekijken! Gelukkig wees de co-piloot ons wel op waar we moesten kijken, want als je even niet oplette, had je er zo een gemist. Voor Peet begon de terugreis net op tijd, want die begon inmiddels een beetje groen te zien rond z'n neus. Gelukkig had ook hij z'n kotszakje niet nodig en stonden we even later weer met beide benen stevig op de grond. Heel gaaf en indrukwekkend om te doen!

En daarna met de bus richting Ica! Heerlijk relaxen aan het zwembad in onze oase in de woestijn: Huacachina. Wij hadden een vrij luxe hotel met een mooi uitzicht op de zandduinen, al is de oase wel een beetje vergane glorie en ligt er helaas behoorlijk wat troep. Omdat we dat klimmen toch niet helemaal af lijken te kunnen leren, zijn we voor de zonsondergang tegen de hoogste duinpiek rondom de oase opgewandeld. Dat valt nog niet mee in dat fijne zand! Je zakt bijna tot aan je enkels weg, waardoor je niet echt vlot vooruitkomt. Gelukkig waren wij niet de enigen die op dit idee kwamen, waardoor we al vrij snel op een soort 'pad' terechtkwamen. Net als vroeger, toen ik in de voetstappen van vaders de (in mijn ogen) gigantische duin van ter Heijde probeerde te bedwingen, klauterden we omhoog. We haalden zelfs een ouder echtpaar in waarvan de arme man het laatste stukje kruipend aflegde, maar het uitzicht op de woestijn was het waard! De duinbuggy's leken wel mieren die kriskras door het landschap reden, regelmatig vergezeld door de ijselijke gillen van de inzittenden. Van de duin hollen ging een stuk vlotter dan omhoog en was uiteraard ook veel leuker om te doen. Met in beide schoenen minstens een kilo zand en met een grote grijns op ons gezicht stonden we even later weer beneden. Erg leuk!
Je kunt Huacachina niet verlaten zonder een buggytour te doen, dus ook wij moesten eraan geloven. We werden vergezeld door een moeder met twee zoons en een (vrij stevige) Franse dame, dus we hadden een relatief volle bak. Een volle roestige bak welteverstaan, want natuurlijk hadden wij het voor elkaar gekregen om een van de oudste en gammelste buggy's te bemachtigen. De gordels waren zo ruim dat je er wel drie keer inpaste en er rammelden onderdelen die volgens mij gewoon vast hoorden te zitten, maar dat mocht de pret niet drukken. Vamos! Bij de eerste de beste duin werden we al behoorlijk door elkaar geschud en werd het stembereik van de Française direct op de proef gesteld, dat behoorlijk hoog bleek te gaan. Het was wel echt onwijs tof om zo over de duinen te scheuren! Je kreeg af en toe een beetje een achtbaan-gevoel wanneer je bovenaan een duin kwam, over het randje keek en zo de diepte in kukelde. De Française maakte in ieder geval genoeg achtbaan-bijgeluiden. Halverwege mochten we proberen te sandboarden; ik dacht te gaan zitten, maar dat was niet de bedoeling: op je buik en head-first van die duin af! En dat ging nog best hard, erg leuk om te doen! Peet probeerde te staan, maar het is toch iets heel anders dan snowboarden in het mulle zand; bochtjes maken zit er niet in, want je staat meteen stil. Dus ook hij is uiteindelijk maar gaan liggen en ging natuurlijk als een komeet de duin af. Na een laatste frisse duik in het zwembad moesten we alweer richting bus voor onze laatste stop: Lima. Een erg leuke, moderne stad aan de kust waar we op ons laatste dagje Peru heerlijk de toerist hebben uitgehangen op een heuse tandem! :-)

En nu opmaken voor de terugreis... Iedereen ontzettend bedankt voor het lezen, meeleven en jullie leuke reacties, tot snel!!