Huayna Potosi
Blijf op de hoogte en volg Andrea
25 September 2015 | Bolivia, La Paz
Huayna Potosi: een 6088m hoge berg net buiten la Paz, die 'beginner-proof' zou moeten zijn. En wij gingen hem beklimmen! In een busje gingen we op weg naar het base camp op 4700m hoogte. We mochten eerst onze ijsklim-skills showen op de nabijgelegen gletsjer. Na een klein uurtje lopen (wat nog niet meeviel op die sneeuwschoenen over de rotsen) kwamen we aan bij het 'oefenweitje' en moesten we onze volledige uitrusting aantrekken om tegen de gletsjer op te wandelen. We zagen er wel stoer uit! Nadat we onze training achter de rug hadden, gingen we ook nog even hardcore ijsklimmen: verticaal omhoog! Hier kwam onze training in den Haag goed van pas, want we haalden allebei het hoogste punt, al was het wel even bikkelen.
Na de acclimatisatie-overnachting in base camp (waarna mijn hoofdpijn gelukkig was verdwenen), gingen we op weg naar het high-camp op 5130m hoogte, ons uitvalspunt om diezelfde nacht de top te bereiken. Het was een relatief eenvoudige klim over de rotsen van ongeveer 2 uur, waarbij je al wel merkte dat je op hoogte zat en dus af en toe even op adem moest komen. Al was dat niet eens zo'n straf met zo'n uitzicht! We zagen zelfs een condor over ons heen vliegen, vrij uniek volgens onze gids Juve. In het berghutje kregen we om 17 uur ons avondeten voorgeschoteld, waarbij we voor de zekerheid nog even een hoogteziektepilletje naar binnen werkten. Daarna snel de slaapzak in om nog wat uurtjes slaap mee te pikken voordat de barre tocht zou beginnen.
Het licht gaat aan. Iedereen is direct in rep en roer: hoofdlampen worden opgezocht, sneeuwschoenen aangesnoerd en vooral heel veel laagjes aangetrokken. Ook wij trekken zo'n beetje alle kleren aan die we hebben meegenomen en proberen ons mentaal voor te bereiden op wat komen gaat. Nadat we met moeite een bakje cornflakes naar binnen hebben gewerkt (en coca-bladeren), hijsen ook wij ons in onze hardcore uitrusting. Hoofdlampje aan en dan naar buiten. Het is ijskoud en je ziet geen hand voor ogen, behalve dan dat smalle lichtbundeltje dat voor je voeten schijnt. Eerst een stukje over de rotsen klauteren en dan begint de sneeuw: crampons aantrekken dus. Ons klimharnas werd aangelijnd (ik in het midden als 'zwakste schakel' en Peet achteraan), we kregen een ice-axe in onze handen geduwd en met de laatste toelichting: 'Constantly slowly!' gingen we op weg. Voetje voor voetje. Nou, na 5 min was ik al buiten adem en moest even stoppen om m'n ademhaling onder controle te krijgen. En dan moesten we nog een uur of 6! Dit wordt niks, spookte al door m'n hoofd. Volgens Juve moesten we wat langzamer lopen, want 'This only beginning!'. Fantastisch. Maar, toen we een tandje langzamer gingen lopen en we na de eerste klim op een grote 'alto' (vlakte) terechtkwamen, ging het inderdaad een stuk beter.
Je raakt in een soort zombie-modus: het geluid van de ice-axe die je in de sneeuw duwt, je zware ademhaling en de sneeuw die knerpt onder je schoenen, het wordt een soort ritme. Stap voor stap. Je zit echt opgesloten in je eigen hoofd, omdat de wereld om je heen bestaat uit de 2 meter die je door je hoofdlamp vooruit kan kijken (waardoor je nog net je voorganger kan zien) en de sneeuw onder je voeten. En, op je eigen gehijg na, absolute stilte. Misschien dat daarom zoveel mensen het niet redden, want er spoken continu de meest rare gedachtes door je hoofd: 'Waarom doe ik dit in godsnaam?!' Maar, als ik zou opgeven, moest ook Peet rechtsomkeert maken; je mag immers niet alleen op pad. En dat kon ik niet over m'n hart verkrijgen, dus: we zullen doorgaan! Na een aantal uur sjokken gingen we een bochtje om en zagen we een oneindig steile beklimming voor ons opdoemen. Je zag af en toe de lichtjes van de groep voor ons in de verte dansen, maar die waren zoveel hoger dat je jezelf maar voorhield dat het gezichtsbedrog was. Wat een uitputtingsslag!
Pauzes waren er weinig en erg kort: 2min. Uiteindelijk ook maar goed, want je kreeg het snel koud. Op een gegeven moment had ik zulke koude vingers dat zelfs Juve ervan schrok en ik m'n handen onder z'n oksels in z'n jas moest opwarmen, waarna ik zijn handschoenen kreeg (die een stuk beter waren). Niet veel later kwamen we bij een smalle kloof waar we overheen moesten springen. In gedachten leek hij wel 2 meter breed, maar gelukkig waren we allebei nog in staat om de overkant te halen. We waren allebei zwaar toe aan pauze, maar Juve spoorde ons aan om nog 5min door te strompelen omdat we daar uit de wind konden zitten. Dat klonk als muziek in de oren, want de ijzige wind sneed in je gezicht. Eenmaal bij het pauzepunt aangekomen, lieten we ons in de sneeuw vallen voor een slok water en een brok chocola. Met totaal geen tijdsbesef durfden we niet te vragen hoe ver we waren, bang voor het antwoord. Peet keek op z'n horloge. Half 6. De zon zou bijna opkomen. En inderdaad, de hemel achter ons begon al te verkleuren. 'We are close!' zei Juve en ik durfde hem bijna niet te geloven, maar achter hem begon inderdaad de top van Huayna Potosi op te doemen: we waren er bijna. En dan die laatste, loodzware klim naar de top. Het was erg steil en er leek geen eind aan te komen. Met elke stap leken je benen zwaarder te worden en af en toe stond je te wankelen van pure uitputting. We moesten nog even over wat rotsen klauteren, maar daar lieten we ons nu niet meer door tegenhouden met de finish in zicht. Het uitzicht van de opkomende zon tegen de donderwolken was al adembenemend (tijdens het lopen zagen we het flitsen), dus (korte) pauzes waren zeker geen straf.
En toen waren we er! Totale uitputting. We hebben ons op de sneeuw laten vallen en hadden een paar minuten nodig om bij te komen - maar wat een waanzinnig uitzicht! En dan ben je nog geen 10min later alweer bezig met de afdaling... Al was het uitzicht bij daglicht wel vele malen beter! Je liep boven de wolken en keek uit over immense ijspartijen, zoiets zien we waarschijnlijk nooit meer. Onze gids werd wat ongeduldig van onze fotomomentjes en halverwege kreeg hij z'n zin: er kwam bewolking opzetten waardoor we ineens in een volledig witte wereld liepen en geen hand voor ogen konden zien, dus weer in dezelfde trance als de heenweg naar beneden. Wat waren we opgelucht toen we onze berghut konden onderscheiden! Het afdalen had meer energie gekost dan we hadden verwacht (door de zachter wordende sneeuw gleed je snel uit) en eenmaal de sneeuwschoenen uit bleek ook dat mijn twee grote teennagels de afdaling niet hadden overleefd, vanwege iets te kleine schoenen. Maar: we hebben het gehaald!!
In Bolivia staat nu alleen nog mountainbiken op de Death Road op het programma, voordat we vertrekken naar Peru!
Na de acclimatisatie-overnachting in base camp (waarna mijn hoofdpijn gelukkig was verdwenen), gingen we op weg naar het high-camp op 5130m hoogte, ons uitvalspunt om diezelfde nacht de top te bereiken. Het was een relatief eenvoudige klim over de rotsen van ongeveer 2 uur, waarbij je al wel merkte dat je op hoogte zat en dus af en toe even op adem moest komen. Al was dat niet eens zo'n straf met zo'n uitzicht! We zagen zelfs een condor over ons heen vliegen, vrij uniek volgens onze gids Juve. In het berghutje kregen we om 17 uur ons avondeten voorgeschoteld, waarbij we voor de zekerheid nog even een hoogteziektepilletje naar binnen werkten. Daarna snel de slaapzak in om nog wat uurtjes slaap mee te pikken voordat de barre tocht zou beginnen.
Het licht gaat aan. Iedereen is direct in rep en roer: hoofdlampen worden opgezocht, sneeuwschoenen aangesnoerd en vooral heel veel laagjes aangetrokken. Ook wij trekken zo'n beetje alle kleren aan die we hebben meegenomen en proberen ons mentaal voor te bereiden op wat komen gaat. Nadat we met moeite een bakje cornflakes naar binnen hebben gewerkt (en coca-bladeren), hijsen ook wij ons in onze hardcore uitrusting. Hoofdlampje aan en dan naar buiten. Het is ijskoud en je ziet geen hand voor ogen, behalve dan dat smalle lichtbundeltje dat voor je voeten schijnt. Eerst een stukje over de rotsen klauteren en dan begint de sneeuw: crampons aantrekken dus. Ons klimharnas werd aangelijnd (ik in het midden als 'zwakste schakel' en Peet achteraan), we kregen een ice-axe in onze handen geduwd en met de laatste toelichting: 'Constantly slowly!' gingen we op weg. Voetje voor voetje. Nou, na 5 min was ik al buiten adem en moest even stoppen om m'n ademhaling onder controle te krijgen. En dan moesten we nog een uur of 6! Dit wordt niks, spookte al door m'n hoofd. Volgens Juve moesten we wat langzamer lopen, want 'This only beginning!'. Fantastisch. Maar, toen we een tandje langzamer gingen lopen en we na de eerste klim op een grote 'alto' (vlakte) terechtkwamen, ging het inderdaad een stuk beter.
Je raakt in een soort zombie-modus: het geluid van de ice-axe die je in de sneeuw duwt, je zware ademhaling en de sneeuw die knerpt onder je schoenen, het wordt een soort ritme. Stap voor stap. Je zit echt opgesloten in je eigen hoofd, omdat de wereld om je heen bestaat uit de 2 meter die je door je hoofdlamp vooruit kan kijken (waardoor je nog net je voorganger kan zien) en de sneeuw onder je voeten. En, op je eigen gehijg na, absolute stilte. Misschien dat daarom zoveel mensen het niet redden, want er spoken continu de meest rare gedachtes door je hoofd: 'Waarom doe ik dit in godsnaam?!' Maar, als ik zou opgeven, moest ook Peet rechtsomkeert maken; je mag immers niet alleen op pad. En dat kon ik niet over m'n hart verkrijgen, dus: we zullen doorgaan! Na een aantal uur sjokken gingen we een bochtje om en zagen we een oneindig steile beklimming voor ons opdoemen. Je zag af en toe de lichtjes van de groep voor ons in de verte dansen, maar die waren zoveel hoger dat je jezelf maar voorhield dat het gezichtsbedrog was. Wat een uitputtingsslag!
Pauzes waren er weinig en erg kort: 2min. Uiteindelijk ook maar goed, want je kreeg het snel koud. Op een gegeven moment had ik zulke koude vingers dat zelfs Juve ervan schrok en ik m'n handen onder z'n oksels in z'n jas moest opwarmen, waarna ik zijn handschoenen kreeg (die een stuk beter waren). Niet veel later kwamen we bij een smalle kloof waar we overheen moesten springen. In gedachten leek hij wel 2 meter breed, maar gelukkig waren we allebei nog in staat om de overkant te halen. We waren allebei zwaar toe aan pauze, maar Juve spoorde ons aan om nog 5min door te strompelen omdat we daar uit de wind konden zitten. Dat klonk als muziek in de oren, want de ijzige wind sneed in je gezicht. Eenmaal bij het pauzepunt aangekomen, lieten we ons in de sneeuw vallen voor een slok water en een brok chocola. Met totaal geen tijdsbesef durfden we niet te vragen hoe ver we waren, bang voor het antwoord. Peet keek op z'n horloge. Half 6. De zon zou bijna opkomen. En inderdaad, de hemel achter ons begon al te verkleuren. 'We are close!' zei Juve en ik durfde hem bijna niet te geloven, maar achter hem begon inderdaad de top van Huayna Potosi op te doemen: we waren er bijna. En dan die laatste, loodzware klim naar de top. Het was erg steil en er leek geen eind aan te komen. Met elke stap leken je benen zwaarder te worden en af en toe stond je te wankelen van pure uitputting. We moesten nog even over wat rotsen klauteren, maar daar lieten we ons nu niet meer door tegenhouden met de finish in zicht. Het uitzicht van de opkomende zon tegen de donderwolken was al adembenemend (tijdens het lopen zagen we het flitsen), dus (korte) pauzes waren zeker geen straf.
En toen waren we er! Totale uitputting. We hebben ons op de sneeuw laten vallen en hadden een paar minuten nodig om bij te komen - maar wat een waanzinnig uitzicht! En dan ben je nog geen 10min later alweer bezig met de afdaling... Al was het uitzicht bij daglicht wel vele malen beter! Je liep boven de wolken en keek uit over immense ijspartijen, zoiets zien we waarschijnlijk nooit meer. Onze gids werd wat ongeduldig van onze fotomomentjes en halverwege kreeg hij z'n zin: er kwam bewolking opzetten waardoor we ineens in een volledig witte wereld liepen en geen hand voor ogen konden zien, dus weer in dezelfde trance als de heenweg naar beneden. Wat waren we opgelucht toen we onze berghut konden onderscheiden! Het afdalen had meer energie gekost dan we hadden verwacht (door de zachter wordende sneeuw gleed je snel uit) en eenmaal de sneeuwschoenen uit bleek ook dat mijn twee grote teennagels de afdaling niet hadden overleefd, vanwege iets te kleine schoenen. Maar: we hebben het gehaald!!
In Bolivia staat nu alleen nog mountainbiken op de Death Road op het programma, voordat we vertrekken naar Peru!
-
29 September 2015 - 09:56
André:
Prachtig. Wat een machtig avontuur in zo`n mooie omgeving. Ik had op youtube al wat filmpjes gezien en werd zodoende bekend met de fysieke inspanning die moest worden geleverd. Jullie hebben het gehaald en zijn beloond voor jullie doorzetten. De zoutwoestijn is ook indrukwekkend en uniek. Hebben jullie ook in het zouthotel geslapen?
Groetjes en nog meer mooie ervaringen.
André -
29 September 2015 - 13:44
Wil Spruijt:
Wat genieten jullie!(ook al moeten jullie er voor afzien)Veel plezier met het fietsen en let goed op de gids, want die weet de gevaarlijke punten!groetjes Wil en Gert -
29 September 2015 - 17:25
Conny En Rick:
man man man, waanzinnige tocht en zo beschreven dat het lijkt of ik het zelf heb gelopen! Bedankt! -
29 September 2015 - 18:19
Ramona:
Wat een bikkels! Petje af hoor, maar jullie zijn wel beloond met zo'n gaaf uitzicht!
Veel plezier met mountainbiken en dikke kus van ons allemaal! X -
29 September 2015 - 20:19
Miranda:
Kopje thee, koekje er bij en jouw reisverslagen! Wat heb ik genoten en wat een schitterende foto's! Jullie zijn echt een prachtige reis aan het maken! Kijk nu al uit naar het volgende reisverslag. -
29 September 2015 - 20:41
Bas En Lenn :
Waauw wat een verhaal!! Super prestatie! tot gauw weer! -
29 September 2015 - 22:01
Rianne:
Jullie zijn stoer!! Wat een gave verhalen en wat een prachtige foto's, ultiem meegenieten zo! -
04 Oktober 2015 - 09:34
Fieke:
Zo wat een gave ervaring, toffe foto's en prestatie! Ontzetend leuk geschreven, ik ga nu snel door naar death road :-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
