Salar de Uyuni

Uyuni is een echt frontier stadje in the middle of nowhere, met brede wegen en na Potosi heerlijk rustig. Onze jeep tijdens de tour was erg gezellig, met Rachel (Canada), Andrea & Joao (Brazilië), José de chauffeur en de gids Gonzalez. In het begin was Gonzalez een beetje een dril-sergeant, maar hij wist wel veel te vertellen en spreekt goed Engels. Onze eerste stop was bij een treinkerkhof, erg leuke plek om foto's te maken! Je waant je zo in het Wilde Westen tussen al die roestige stoomlocomotieven. En daarna richting de zoutvlakte. Wat een fantastisch uitzicht! Het zout strekt zich echt aan alle kanten uit en lijkt wel oneindig (90x180km!). Onder het zout stroomt water, wat naar boven komt en verdampt, waardoor er een soort zeshoekige tegels ontstaan. Mooi gezicht! Na een paar fotostops kwamen we aan bij het 'Cactu Island': een klein eilandje van gefossiliseerd koraal in het midden van de Salar met ontzettend veel cactussen erop. Vooral Peet vermaakte zich wel met de cactussen. Vanaf de top van het eiland had je echt een fantastisch uitzicht over de Salar en hebben we dan ook menig foto geschoten. Eenmaal weer beneden was het dan eindelijk tijd voor onze funny pictures: door het zout kun je leuke perspectieffoto's maken. Zo zaten we samen in een hoedje, heb ik Peet platgestampt, heeft Peet mij van z'n hand geblazen en hingen we samen aan een colablikje; erg leuk om te doen! Daarna was het nog even gauw de zonsondergang kijken, want het begon al flink af te koelen ('s nachts is het hier rond het vriespunt), dus we waren blij dat er hete thee voor ons klaarstond in het hostel. Tijdens het eten was het lekker reisverhalen uitwisselen en daarna snel ons bed in (ook van zout), want de volgende dag moesten we om 6 uur alweer aan het ontbijt.

De tweede dag hebben we grote afstanden afgelegd en veel gezien. We begonnen met wat kleine laguna's, waar we flamingo's en zelfs een vos hebben gespot. Onderweg hadden we een paar korte pauzes met fantastisch uitzicht op de bergen en zagen we een hoop wilde lama's, erg leuke dieren! De eerste grote Laguna waar we langskwamen was de White Laguna, die door verschillende mineralen een witte kleur heeft gekregen. Door de harde wind was het behoorlijk koud, dus het was telkens snel foto's maken en weer door! Tijdens de lunch gingen we zelfs picknicken tussen de wilde lama's, echt schuw waren ze niet. En daarna weer op weg, ditmaal naar grote lava-formaties in de woestijn, waarvan de bekendste op een boom lijkt. Hierna moesten we eerst een stempel gaan halen om het National Park in te gaan, waarbij die van Peet tot z'n grote verdriet mislukte: geen flamingo in zijn paspoort. Gelukkig mochten we desondanks het park in en stonden we even later op de oever van de Red Laguna, die door algen helemaal rood is gekleurd. Ook hier waren weer hele hordes flamingo's te bewonderen, die roze kleuren omdat ze van de algen eten. Onze laatste en hoogste stop waren de geisers, op 5000m hoogte. Wat was het daar koud! En ik moest natuurlijk precies daar plassen, oftewel: behoorlijk koude billen. Wel een gaaf gezicht die borrelende modder en grote stoomwolken. Desondanks waren we erg blij toen we bij het hostel een hot spring aantroffen. Nou waren we een beetje huiverig na het Nepal-fiasco, maar dit was echt fantastisch! Je moest je even mentaal voorbereiden om in de kou naar buiten te gaan (het was inmiddels al pikkedonker en rond het vriespunt), maar het water was heerlijk met 38 graden. Je had een adembenemend uitzicht op de sterrenhemel, waaraan we meerdere vallende sterren voorbij hebben zien schieten en de Melkweg hebben gespot. Echt uniek!

De laatste dag hadden we een feestontbijt: pannenkoeken! Na een korte rit kwamen we aan bij de Dali Desert, zo genoemd omdat het exact lijkt op het schilderij van Salvador Dali met de gesmolten klokken (ook al is hij er nooit geweest). Het was nog steeds erg koud, dus iedereen was blij dat we na een paar snelle foto's de warme jeep weer in mochten. Nauwelijks opgewarmd kwamen we alweer aan bij de volgende stop: de Laguna Verde. Doordat het windstil was, was het water niet heel groen (de wind laat de micro-organismen bewegen waardoor het water groen wordt), maar weerspiegelden de bergen wel erg mooi in het wateroppervlak. En toen was het helaas alweer tijd om te beginnen aan de terugweg naar Uyuni... Gelukkig was de lunch nog op een bijzondere locatie: tussen enorme lava-brokstukken in de woestijn. De rotsen bleken relatief makkelijk te beklimmen te zijn, met een mooi uitzicht als beloning. Dat lieten we ons geen twee keer zeggen! Bovenop de rotsen hebben we zelfs nog een soort kruising tussen een konijn en een eekhoorn gezien, op nog geen 2 meter afstand. Het begon steeds harder te waaien en eenmaal terug in de jeep reden we zelfs door een heuse 'tornado', ook wel 'walking spirits' genoemd door de Bolivianen. En zo stonden we ineens weer op de straat in Uyuni, op jacht naar een hete douche om het stof uit onze haren te wassen. Wat een fantastisch gave tour!! Op naar de nachtbus.

Een wat hobbelige rit later (waar Peet in z'n geheel doorheen heeft geslapen) stonden we in la Paz!